Υπάρχω κανείς;

Ζει μέσα μου.

Φουντώνει και καταλαγιάζει.

Άβυσσος.Κενή.

Χρόνια ολόκληρα.

Με ρούφηξε.Με στράγγιξε.

Μου έδειχνε τον κόσμο.

Δεν κοίταζα.

Δεν ήθελα.

Μου φώναζε.

Δεν άκουγα.

Με άφηνε.

Την κράταγα.

Σε στροφές κι αδιέξοδα.

Ήταν εκεί.

Ήταν γύρω μου.

Ζει μέσα μου.

Κλείνω τα μάτια μήπως χαθεί.

Με χαστουκίζει.

Μου υπενθυμίζει.

Το αέναο κενό.

Το μάταιο.

Το προτετελεσμένο.

Άβυσσος.

Δε φαίνεται.

Με τρώει.

Κραυγές βουβές.

Μ'ακούει κανείς;

Ηχώ.

Με βλέπει κανείς;

Σκοτάδι.

Υπάρχει κανείς;

Υπάρχω κανείς;

Άβυσσος.

Με καταπίνει.

Μια βόλτα

Πού πήγες;
Μια βόλτα.
Να πάρεις αέρα;
Να ξεφύγω.
Από τί;
Από μένα.

Μια βόλτα.Λίγα βήματα.Δεν ξέρω τι χρειάστηκε.
Δεν ήταν πια ξεκάθαρα τα πάντα όταν γύρισα.
Δεν ξέρω αν βοήθησε το βλέμμα μου στον κόσμο.
Ή αν τα χέρια μου 'δειξαν το βλέμμα πού να στρέψω.

Μια βόλτα. Δυο αναπνοές.Δεν ξέρω για πού το 'βαλα.
Δεν είδε η ψυχή μου την έξοδο κινδύνου.
Δρόμο δε βρήκαν να διαβούν τα όνειρα σαν ξύπνησα.
Τα χέρια μου όταν έκλεισαν ήταν και πάλι άδεια.

Μια βόλτα. Ένας άνθρωπος.Δεν ξέρω πως με γνώρισε.
Ήταν η τύχη μου εκεί  ή μόνο ο εαυτός μου;
Δώρο ήταν ή χάρισμα δεν έμαθα ποτέ μου.
Μα διάλεξε το δρόμο μου κι ας έβλεπε γκρεμό.

Μια βόλτα.Ένα όνειρο.Δεν ξέρω αν το έζησα.
Φωνή δεν είχα ν'ακουστώ ή φως για να με δούνε.
Τα πρόσωπα αδιάφορα πίσω απ'τις κραυγές μου.
Το έδαφος ατάραχο μετά τα βήματά μου.

Μια βόλτα ήταν.Τέλειωσε.Δεν ξέρω που κατέληξα.
Αν ήταν όλοι τους σκιές και χάθηκαν το βράδυ.
Αν διάλεξα ο δρόμος μου να βγάζει σε σκοτάδι.
Κι αν φόρεσα στην άπνοια ιδανική ταμπέλα.

Μια βόλτα πήγα, άσε με.Δε θέλω να μιλήσω.

Γυναίκα που ανασαίνεις Αθήνα

Ξύπνησες εκείνο το πρωί στη γνώριμη Αθήνα.
Τέσσερις το απόγευμα-αυτό είναι το πρωί σου.
Καφές και τσιγάρο κι ώρες ατέλειωτες και άσκοπες.
Χωρίς σκοπό και προορισμό πλανήθηκες εκείνο το απόγευμα.
Ο άνεμος σε σκόρπισε σε μέρη που νοστάλγησες.
Γνώριμο δρομολόγιο.
Το έκανες με μάτια μισάνοιχτα.
Δεν ήθελες να δεις τη ζωή να καταστρέφει τον τόπο που ερωτεύτηκες.
Τα μονοπάτια που ζωγράφισες,με χρώμα μολυβί,όπως το απομεσήμερο.
Είναι μαγνήτης η Αθήνα έλεγες.
Κι αν προσπαθείς να τρέξεις μακριά της,τα βήματα σε πάνε προς τα πίσω.
Είναι εθιστική αυτή η θέα από δω.
Επάνω η Ακρόπολη και κάτω η ζωή.
Κυλάει ασταμάτητο ποτάμι λυσσασμένο.
Κι εσύ -σύγχρονη γυναίκα-σε μια αρχαία πέτρα καθισμένη.
Με το μισοσβησμένο σου τσιγάρο για παρέα..
Ν'ανασαίνεις τη μοναξιά ανάμεσα στα τόσα εκατομμύρια.
Είναι εθιστική αυτή η αύρα.
Οι ξένοι πνίγονται κι αναζητούν άλλο αέρα.
Αυτός είναι ο αέρας της.
Μυρίζει ανθρωπιά από δω πάνω.
Το χάος μοιάζει ήρεμο..
Σαν κύμα που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του.
Είναι η πόλη σου αυτή.
Είναι κομμένη και ραμμένη για να ζεις και να πεθαίνεις.
Το θάνατο ή τη ζωή σου εκτιμάς μέσα στο γκρίζο σύννεφό της.
Είσαι γαλήνια εδώ.
Θα ήθελες να ζήσεις το ταξίδι σου σ'αυτή την πόλη.
Και να'ναι αυτή μακριά που θα στο πάρει.
Κι εσύ σα μαγνήτης τραβάς όποιον θέλεις στη δύνη της.
Γίνεσαι ένα με την αύρα αυτή την εθιστική.
Κι εγώ αγάπησα τον εθισμό σε σένα.
Γυναίκα που ανασαίνεις Αθήνα ,είσαι εσύ όπως πρέπει να είσαι.
Είσαι εσύ όπως θέλεις να είσαι.
Γυναίκα που γεννιέσαι τη νύχτα και σβήνεις τη μέρα.
Είσαι εδώ για να γίνεις αυτό που χρειαζόσουν.
Κι έγινες εδώ αυτό που χρειαζόμουν.

Ένα πρωί όπως τόσα

 Και ξύπνησε κι εκείνο το πρωί εγκλωβισμένη σε ένα κορμί ξένο.Ένα κορμί που δε μπορούσε να ελέγξει. Κόπηκαν τα σχοινιά που την καθοδηγούσαν και σα μαριονέτα,με την ανέπαφη έκφραση που της είχαν ζωγραφίσει στο σμιλεμένο πρόσωπο,σωριάστηκε στο πάτωμα.Κι έμεινε εκεί να κείτεται ,μέσα στο αφιλόξενο σώμα ,που ήταν αναγκασμένη να περιφέρει σα βιτρίνα του εαυτού της.Ενός εαυτού που έβλεπε σα τιμωρία, απ'τον υποτιθέμενο Θεό, για κάποιο σφάλμα που έκανε και ίσως δε θυμάται ή που ακόμη δεν έχει αναγνωρίσει.

 Έχει ,σχεδόν, ξεχάσει πια την αψεγάδιαστη μορφή που έζησε στο σώμα της πριν έρθει το σκοτάδι. Που γεύτηκε στο τότε κάθε σταγόνα ξεγνοιασιάς και τα άσχημα τα άφησε κληρονομιά στο τώρα. Κι αυτό το τώρα είναι βαρύ για μια μόνο πλάτη.

 Κι έτσι γονάτισε και έκλεισε τα μάτια ,την ψεύτικη και κρύα λύπηση θέλοντας ν'αποφύγει. Όχι δεν παραιτήθηκε.Δεν έμαθε να είναι απ'τους χαμένους. Αφέθηκε μονάχα στο ρευστό σκοτάδι .Στο μαύρο που κατέκλυσε  το είναι της.Και διάλεξε να  βυθιστεί μαζί του ,εκεί όπου δεν υπήρχε κανείς να την αναγνωρίσει. Κάνεις να κρίνει και να καταδικάσει αυτό στο οποίο μεταμορφωνόταν. Κάνεις ικανός να ανακαλύψει πως ήταν απλά ο εαυτός της.Ο ίδιος εαυτός που κρύφτηκε για χρόνια πίσω από τη φτιαχτή ευτυχία. Αυτός που τώρα γιγαντώθηκε και σταμάτησε να χωρά σ'εκείνο το χαριτωμένο καλούπι που τη βόλεψε τότε. Αυτός που εκείνη δεν αγάπησε κι ας πέρασαν τόσοι που κατάφεραν τ'αντίθετο.

 Κι έτσι,σαν έρμαιο στα χέρια μιας ζωής που συνεχιζόταν με παγερή αδιαφορία , έπαιξε το ρόλο του θεατή, περιμένοντας τους τίτλους τέλους για να δει αν η ζωή της θα τερμάτιζε στο "..και ζήσαν αυτοί καλά". Όμως εκείνη είχε άλλα σχέδια.

 Βλέπεις η ζωή δε φτάνει έτσι απλά στο τέρμα της. Για κείνη δεν είσαι εσύ κι εκείνος κι ο άλλος. Είναι η ροή ,ατέρμονη και επιβλητική. Κι εσύ τυχαίος και μηδαμινός,πέφτεις θύμα της και κυλάς μαζί της μέχρι να σε πετάξει στο επόμενο στενό. Μόνος κι ασήμαντος εσύ, πρέπει να μάθεις απ'την αρχή να περπατάς και να μιλάς και να αντέχεις.

 Μοιάζει σαν , στη ζωή ,να γεννιέσαι πάνω από μια φορές.  Γεννιέσαι κάθε φορά που εκείνη δεν είναι σίγουρη πως πρέπει να πεθάνεις κι έτσι σου δίνει μια κλωτσιά να δει αν θες να ξαναρχίσεις.

 Βρέθηκε κι εκείνη σε ένα τέτοιο στενό και τώρα το κοιτάζει τρομοκρατημένη και απρόθυμη.

 Κι όσο περιμένει,ακίνητη, έναν ανέλπιστο σωτήρα ,κάποιον γήινο Μεσσία,νιώθει περίγελος της ματαιότητας. Βιώνει τη μοναξιά σα να 'ναι τελικά αυτή ο προορισμός της.

 Μα εκείνο το πρωί ,που πίστευε πως θα χάνονταν στη νύχτα ,όπως τόσα και τόσα πρωινά, είδε την ύπαρξή της να παίρνει μορφή.Εκείνη τη γνώριμη μορφή,κάπως αλλαγμένη και φθαρμένη ,μα το ίδιο ζωντανή με τότε. 

 Δεν ήταν τίποτα άλλο παρά σάρκα και οστά ,ίσως και λίγη λογική. Κάτι που τώρα της φαινόταν πολύ ασήμαντο για να του αφιερώσει τόση θλίψη. Κάτι πολύ ρηχό για να της κλέψει αυτή τη μια ευκαιρία για ζωή.

 Δε χρειαζόταν τίποτα άλλο για να σηκωθεί να πιάσει και πάλι τα σχοινιά και να αρχίσει την παράσταση ,με τους δικούς της όρους τώρα πια.

 Ήταν μια μαριονέτα με σάρκα και οστά.Αυτό ήταν.

Σου είπα ποτέ ευχαριστώ;

Θυμάσαι πότε είπες τελευταία φορά στο σύντροφό σου ότι τον αγαπάς; Θυμάσαι ποιό ήταν το τελευταίο ευχαριστώ στους ανθρώπους που είναι δίπλα σου και σε στηρίζουν;Θυμάσαι αν έδειξες ποτέ ευγνωμοσύνη στην οικογένεια που σε έκανε αυτό που είσαι σήμερα;

Θυμάσαι;

Γιατί εγώ ξέχασα.. Δηλαδή..Σκέφτηκα να παραπονεθώ στο τρίτο τηλέφωνο της μαμάς μου, γιατί διέκοπτε την ταινία μου.Σκέφτηκα να θυμώσω με τη φίλη μου, που παρέλειψε να μου πει το φρέσκο της νέο.Σκέφτηκα να φωνάξω στο αγόρι μου,που ξέχασε τη γιορτή μου. Πότε ήταν άραγε η τελευταία φορά που σκέφτηκα να πω σε αυτούς τους ανθρώπους ότι η ζωή μου θα ήταν ένα τεράστιο, βαρετό και ασήμαντο κενό αν δεν υπήρχαν;Πότε τους τηλεφώνησα, για να τους πω απλώς, πόσο τυχερή νιώθω που βρέθηκαν στο δρόμο μου,που έκαναν τις μέρες μου πιο όμορφες και τα βράδια μου λιγότερο μελαγχολικά;Πότε τους έδωσα να καταλάβουν πόσα πράγματα άλλαξαν γύρω μου απο τη στιγμή που εμφανίστηκαν;Ναι ,πριν σε γνωρίσω,έκλαιγα μόνη μου το βράδυ και το επόμενο πρωί παρίστανα πως τίποτα δεν είχε συμβεί. Ναι, αν δεν ησουν εκεί να με ακούσεις, θα καθόμουν ακόμη κλεισμένη σε εκείνο το δωμάτιο, μετρώντας τα λάθη μου ,με μοναδική ευχή να γυρίσω πίσω το χρόνο και να τα κάνω όλα σωστά αυτή τη φορά.Ναι ,μαμά, χωρίς εσένα θα ήμουν ανασφαλής και τρομοκρατημένη με τον κόσμο που με περιβάλλει.

Κι όμως εγώ,ίσως κι εσύ, θεωρούμε τόσο δεδομένο πως οι άλλοι γνωρίζουν όλα αυτά που μπορεί να έχουν κάνει για μας. Και τί γίνεται αν εκείνοι δεν περνούν τις μέρες τους σκεπτόμενοι πόσα έχουν ήδη κάνει για μας, αλλά ψάχνουν τρόπους για να κάνουν ακόμη περισσότερα,ενώ εσύ την ίδια στιγμή προβάλλεις τον ανικανοποίητο εαυτό σου ,σα να είναι ο καλύτερος που μπορείς να έχεις; Τί γίνεται αν εσύ δεν μίλησες ή δεν έδειξες ποτέ ευγνωμοσύνη;Αν αρκέστηκες σε όσα θεωρείς δεδομένα και αρνήθηκες να δεις πόσο χρειάζονται οι άνθρωποί σου ,να ακούσουν πως εκτιμάς την ύπαρξή τους στη ζωή σου; Τότε κινδυνεύεις τους να χάσεις μια μέρα,χωρίς να μάθουν ποτέ πόσα σήμαιναν για σένα, πόσο άλλαξες σαν άνθρωπος χάρη σε εκείνους,πόσο πιο πολύ αγαπάς τον εαυτό σου, επειδή εκείνοι είδαν την όμορφη πλευρά του, πριν από σένα.

Ήρθε η δύσκολη ώρα να πεις τη δική σου αλήθεια. Έκανες τη ζωή μου καλύτερη και σου οφείλω,τουλάχιστον,ένα ευχαριστώ. Δε χρειάζονται περισσότερα.Μια απλή φράση και θα έχεις κάνει κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο λίγο πιο ευτυχισμένο, απ' ότι ήταν μερικά λεπτά πριν. Δοκίμασε,μπορεί να μην είναι και τόσο δύσκολο τελικά. Γιατί ίσως κι εσύ έχεις αλλάξει τη ζωή κάποιου.Αυτό που ίσως δεν έχεις,είναι η ευκαιρία να το μάθεις.

Σου είπα ποτέ ευχαριστώ;

Χρυσόψαρα

Είσαι εσύ,ο ένας απο αυτούς.Εσύ που ζεις.
Μιλάς,γελάς,αργά περπατάς.
Μα ξέχασες πως είναι να θυμάσαι.
Κάτι ωραίο,άσχημο κι αδιάφορο ακόμα.
Κάτι που τέλειωσε ή κάτι που δεν άφησες ν' αρχίσει.
Αυτό που πόνεσε ή την ψυχή σου λύτρωσε.
Περνά και φεύγει η στιγμή κι εσύ ξεχνάς να τη φυλάξεις.
Και κάθε τί πεθαίνει μόλις τα μάτια ξανανοίξεις.
Κι είσαι κι εσύ.
Που διαφέρεις απ'όλους τους ίδιους.
Είσαι εσύ ,που δεν ξέρεις στ'αληθεια ποια είσαι.
Και που θέλεις σ'εκείνους, στο βάθος, ν'ανήκεις.
Ζεις κι εσύ κάπου εκεί.
Και μιλάς,και γελάς κι αργά περπατάς.
Όμως μόνη στο δρόμο δεν είσαι.
Γιατί τα ωραία και τα άσχημα μαζί σου βαδίζουν.
Το ένα νικάει το άλλο και η μάχη ποτέ δεν τελειώνει.
Είναι όλα εκεί,να βαραίνουν τους ώμους σου.
Όσα θες να θυμάσαι κι όσα εύχεσαι να είχες ξεχάσει.
Και συνεχίζεις να ζεις.
Να περπατάς,να κουβαλάς.
Κι έχεις δικές σου στιγμές κι άλλες όχι και τόσο δικές σου.
Κι έιναι φορές που μοιάζεις με ουρανό ,που βλέπει  πρώτη φορά τ'αστέρια.
Η μορφή σου φωτίζεται και λάμπει ,δήθεν ευχαριστημένη.
Μα τα μάτια σου κρύβουν τα σύννεφα.
Εκείνα, που έλκονται απ'το φως.
Που τη λάμψη ζηλεύουν,και τη θέση της να πάρουν πασχίζουν.
Είναι αυτή.
Η αβάσταχτη υπενθύμιση της μνήμης.
Που στο βλέμμα σου ξέρει καλά να κρυφτεί.
Μέχρι κάποιος απλά να κοιτάξει.
Κι είναι αυτή που σε κάνει να μοιάζεις σε σένα και μόνο.
Σαν κύμα που βλέπει τα χρυσόψαρα απλά να περνούν.
Που ζηλεύει και φωνάζει μα κανείς δεν τ'ακούει.
Κι εκείνα περνούν.
Τη μορφή σου ξεχνούν.
Και δρόμο αλλάζουν και φεύγουν.
Κι εσύ μένεις πίσω, δεν είσαι απο δαύτους.
Είσαι εσύ.
Που μ'άλλον δε μοιάζεις.
Κι όσα κοπάδια με χρυσόψαρα περάσουν,εσύ θα τα θυμάσαι.
Γιατί έτσι γεννήθηκες.
Αυτή είναι η φτασιά σου.
Να θυμάσαι αυτά που σβήνουν οι άλλοι.
Και με βλέμμα να λες όσα θέλουνε λόγια.
Είσαι εκεί και κοιτάς μα κανείς δε σε βλέπει.
Μα αν κανείς δε σε βλέπει,τότε εγώ πως σε ξέρω;

Κάθε εκείνη

Εκείνη.
Που άνοιξε την πόρτα σου στον παγωμένο κόσμο.
Που κράτησε το χέρι σου σφιχτά και τη ζωή σου τράβηξε εκεί έξω να κυλήσει.
Που βρήκε ξέφωτα με άσπρες μαργαρίτες την ομορφιά της μέρας να σου δείξει.
Που ίστοριες κάθε βράδυ σκαρφιζόταν κι έφτιαχνε κόσμους για να τρέχεις σαν κοιμάσαι.
Που έβαλε πανιά στο πρόσωπό σου και πήρε το κακό στην αγκαλιά της.
Που ξέχασε εκείνη ν'αγαπάει κι εσένα έκανε Θεό για να λατρεύει.
Κι εκείνη.
Που έζησε σαν να΄ταν άλλος εαυτός τα ανέμελά σου χρόνια.
Που σμίλεψε κουτάκια μαγικά τα μυστικά να κρύβει.
Που κέντησε μαντήλια καθαρά τα σκονισμένα δάκρυά σου να φυλάξει.
Που έβαφε με χρώματα τα όνειρα και τις κρυφές ευχές σου.
Που έκλαψε και γέλασε μέσα στα δυο σου χέρια.
Που είναι εκεί να ακούει όποτε κι αν φωνάζεις.
Κι εκείνη.
Που γέννησε τον έρωτα που ως τότε σου κρυβόταν.
Που αγάπησε τον άνθρωπο που μέσα σου πλαγιάζει.
Που έντυσε τις νύχτες σου με μεταξένιο φως.
Που έκανε τις μέρες να περνούν χωρίς να το ορίζεις.
Που άφησε στον κόσμο σου μια πινελιά στοργής.
Που μέσα απο τα μάτια της εσένα πια κοιτάζεις.
Κι εκείνη.Κι εκείνη.Κι εκείνη.
Που μίλησε  γλυκά δίχως να σε γνωρίζει.
Που τη χαρά μοιράστηκε χωρίς να το ζητήσεις.
Που έφτιαξε τη μέρα σου ή φώτισε τη νύχτα.
Κι εκείνη.
Που δίπλα σου περνά και ίσως δεν τη βλέπεις.
Που κάθε μέρα συναντάς και ίσως δεν προσέχεις.
Που κάποτε σε φρόντισε μα πια δεν το θυμάσαι.
Είναι εκείνη, εκείνη και κάθε εκείνη.
Που δίνει ύπαρξη στον κόσμο κι αν θέλει του την παίρνει.
Είναι για μένα και για σένα κάτι άλλο.
Είναι εκείνη που ζει κοντά ή μακριά σου.
Είναι γιορτή,χαρά και θλίψη.
Είναι εκείνη που αγήπησες ή πάντα θα αγαπάς.
Είναι εκείνη για μένα κι εκείνη για σένα.
Είναι εκεί για μένα κι εκεί για σένα.
Είναι εκέινη και κάθε εκείνη.

Ο κόσμος του Δεν

Δεν γεννήθηκα φτιαγμένη όπως θα 'θελα να είμαι ,γιατί η ζωή με σμίλεψε και άλλαξα μορφή.Δε μεγάλωσα στη ζωή που ονειρεύτηκα,γιατί ο κόσμος όρισε τί όνειρα θα κάνω.
Δεν έζησα τα όνειρα που έκανα με μάτια άνοιχτα, γιατί νωρίς με έσπρωξαν το δρόμο μου να βρω.
Δεν τερμάτισα το δρόμο που διάλεξα,γιατί στην πορεία έστριψα προς κάτι άλλο, λαμπερό, που τράβηξε την προσοχή μου.
Δεν ξέρω αν ήτανε χρυσός αυτό που μ'έκανε να στρίψω,γιατί τυφλώθηκα απ΄τη βαριά του λάμψη.
Δε φοβήθηκα το σκοτάδι που έπνιξε το σώμα μου,γιατί η ψυχή μου χάραζε δικό της μονοπάτι.
Δεν έμαθα να βλέπω τα εμπόδια στη νέα μου πορεία,γιατί η νύχτα τα 'δειχνε πιο όμορφα κι αθώα.
Δε μ'άφησα να πέσω όσες φορές κι αν σκόνταψα,γιατί μια δύναμη να μάθω με κρατούσε.
Δεν έμαθα ακόμα ποια είμαι στ'αλήθεια, γιατί το είδωλό μου στον καθρέφτη δεν έμαθα να αγαπώ.
Δεν έσπασα το είδωλο που μπούχτισα να βλέπω,γιατί φοβήθηκα μαζί του μη σπάσω και κοπώ.
Δεν πήρα τα κομμάτια μου να τα ενώσω πάλι,γιατί αυτό που ήμουν βαρέθηκα να ψάχνω.
Δεν έψαξα ποτέ να δω τί είχα χάσει,γιατί ανθρώπους είχα να γεμίζουν τα κενά.
Δεν κατάφερα να δω εκείνοι τί αγάπησαν,γιατί τα μάτια μου έκλεινα σε ό,τι έδειχναν.
Κι όταν τ'αυτιά μου άνοιξα ν'ακούσω τί μου φώναζαν, η εκκωφαντική σιωπή με ξύπνησε.
Κι όταν τα μάτια μου άνοιξα να δω αυτό που έβλεπαν, βρέθηκα μόνη να κοιτάζω το κενό.
Κι όταν το στόμα άνοιξα να τους φωνάξω πίσω ,φωνή δεν είχα από μέσα μου να βγει.
Κι όταν τα χέρια άνοιξα τη μοναξιά να διώξω ,τότε η ζέστη τους μου έδωσε πνοή.
Κι όταν δυο χέρια μ'έσφιξαν και είπαν "είμαι εδώ" ,τότε μονάχα φύγαν απ'τα μάτια μου οι σκιές.
Και τότε μπόρεσα να βγάλω απ'το πρόσωπο τα χέρια και δίχως φόβο να κοιτάξω και να δω.