Σου είπα ποτέ ευχαριστώ;

Θυμάσαι πότε είπες τελευταία φορά στο σύντροφό σου ότι τον αγαπάς; Θυμάσαι ποιό ήταν το τελευταίο ευχαριστώ στους ανθρώπους που είναι δίπλα σου και σε στηρίζουν;Θυμάσαι αν έδειξες ποτέ ευγνωμοσύνη στην οικογένεια που σε έκανε αυτό που είσαι σήμερα;

Θυμάσαι;

Γιατί εγώ ξέχασα.. Δηλαδή..Σκέφτηκα να παραπονεθώ στο τρίτο τηλέφωνο της μαμάς μου, γιατί διέκοπτε την ταινία μου.Σκέφτηκα να θυμώσω με τη φίλη μου, που παρέλειψε να μου πει το φρέσκο της νέο.Σκέφτηκα να φωνάξω στο αγόρι μου,που ξέχασε τη γιορτή μου. Πότε ήταν άραγε η τελευταία φορά που σκέφτηκα να πω σε αυτούς τους ανθρώπους ότι η ζωή μου θα ήταν ένα τεράστιο, βαρετό και ασήμαντο κενό αν δεν υπήρχαν;Πότε τους τηλεφώνησα, για να τους πω απλώς, πόσο τυχερή νιώθω που βρέθηκαν στο δρόμο μου,που έκαναν τις μέρες μου πιο όμορφες και τα βράδια μου λιγότερο μελαγχολικά;Πότε τους έδωσα να καταλάβουν πόσα πράγματα άλλαξαν γύρω μου απο τη στιγμή που εμφανίστηκαν;Ναι ,πριν σε γνωρίσω,έκλαιγα μόνη μου το βράδυ και το επόμενο πρωί παρίστανα πως τίποτα δεν είχε συμβεί. Ναι, αν δεν ησουν εκεί να με ακούσεις, θα καθόμουν ακόμη κλεισμένη σε εκείνο το δωμάτιο, μετρώντας τα λάθη μου ,με μοναδική ευχή να γυρίσω πίσω το χρόνο και να τα κάνω όλα σωστά αυτή τη φορά.Ναι ,μαμά, χωρίς εσένα θα ήμουν ανασφαλής και τρομοκρατημένη με τον κόσμο που με περιβάλλει.

Κι όμως εγώ,ίσως κι εσύ, θεωρούμε τόσο δεδομένο πως οι άλλοι γνωρίζουν όλα αυτά που μπορεί να έχουν κάνει για μας. Και τί γίνεται αν εκείνοι δεν περνούν τις μέρες τους σκεπτόμενοι πόσα έχουν ήδη κάνει για μας, αλλά ψάχνουν τρόπους για να κάνουν ακόμη περισσότερα,ενώ εσύ την ίδια στιγμή προβάλλεις τον ανικανοποίητο εαυτό σου ,σα να είναι ο καλύτερος που μπορείς να έχεις; Τί γίνεται αν εσύ δεν μίλησες ή δεν έδειξες ποτέ ευγνωμοσύνη;Αν αρκέστηκες σε όσα θεωρείς δεδομένα και αρνήθηκες να δεις πόσο χρειάζονται οι άνθρωποί σου ,να ακούσουν πως εκτιμάς την ύπαρξή τους στη ζωή σου; Τότε κινδυνεύεις τους να χάσεις μια μέρα,χωρίς να μάθουν ποτέ πόσα σήμαιναν για σένα, πόσο άλλαξες σαν άνθρωπος χάρη σε εκείνους,πόσο πιο πολύ αγαπάς τον εαυτό σου, επειδή εκείνοι είδαν την όμορφη πλευρά του, πριν από σένα.

Ήρθε η δύσκολη ώρα να πεις τη δική σου αλήθεια. Έκανες τη ζωή μου καλύτερη και σου οφείλω,τουλάχιστον,ένα ευχαριστώ. Δε χρειάζονται περισσότερα.Μια απλή φράση και θα έχεις κάνει κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο λίγο πιο ευτυχισμένο, απ' ότι ήταν μερικά λεπτά πριν. Δοκίμασε,μπορεί να μην είναι και τόσο δύσκολο τελικά. Γιατί ίσως κι εσύ έχεις αλλάξει τη ζωή κάποιου.Αυτό που ίσως δεν έχεις,είναι η ευκαιρία να το μάθεις.

Σου είπα ποτέ ευχαριστώ;

Χρυσόψαρα

Είσαι εσύ,ο ένας απο αυτούς.Εσύ που ζεις.
Μιλάς,γελάς,αργά περπατάς.
Μα ξέχασες πως είναι να θυμάσαι.
Κάτι ωραίο,άσχημο κι αδιάφορο ακόμα.
Κάτι που τέλειωσε ή κάτι που δεν άφησες ν' αρχίσει.
Αυτό που πόνεσε ή την ψυχή σου λύτρωσε.
Περνά και φεύγει η στιγμή κι εσύ ξεχνάς να τη φυλάξεις.
Και κάθε τί πεθαίνει μόλις τα μάτια ξανανοίξεις.
Κι είσαι κι εσύ.
Που διαφέρεις απ'όλους τους ίδιους.
Είσαι εσύ ,που δεν ξέρεις στ'αληθεια ποια είσαι.
Και που θέλεις σ'εκείνους, στο βάθος, ν'ανήκεις.
Ζεις κι εσύ κάπου εκεί.
Και μιλάς,και γελάς κι αργά περπατάς.
Όμως μόνη στο δρόμο δεν είσαι.
Γιατί τα ωραία και τα άσχημα μαζί σου βαδίζουν.
Το ένα νικάει το άλλο και η μάχη ποτέ δεν τελειώνει.
Είναι όλα εκεί,να βαραίνουν τους ώμους σου.
Όσα θες να θυμάσαι κι όσα εύχεσαι να είχες ξεχάσει.
Και συνεχίζεις να ζεις.
Να περπατάς,να κουβαλάς.
Κι έχεις δικές σου στιγμές κι άλλες όχι και τόσο δικές σου.
Κι έιναι φορές που μοιάζεις με ουρανό ,που βλέπει  πρώτη φορά τ'αστέρια.
Η μορφή σου φωτίζεται και λάμπει ,δήθεν ευχαριστημένη.
Μα τα μάτια σου κρύβουν τα σύννεφα.
Εκείνα, που έλκονται απ'το φως.
Που τη λάμψη ζηλεύουν,και τη θέση της να πάρουν πασχίζουν.
Είναι αυτή.
Η αβάσταχτη υπενθύμιση της μνήμης.
Που στο βλέμμα σου ξέρει καλά να κρυφτεί.
Μέχρι κάποιος απλά να κοιτάξει.
Κι είναι αυτή που σε κάνει να μοιάζεις σε σένα και μόνο.
Σαν κύμα που βλέπει τα χρυσόψαρα απλά να περνούν.
Που ζηλεύει και φωνάζει μα κανείς δεν τ'ακούει.
Κι εκείνα περνούν.
Τη μορφή σου ξεχνούν.
Και δρόμο αλλάζουν και φεύγουν.
Κι εσύ μένεις πίσω, δεν είσαι απο δαύτους.
Είσαι εσύ.
Που μ'άλλον δε μοιάζεις.
Κι όσα κοπάδια με χρυσόψαρα περάσουν,εσύ θα τα θυμάσαι.
Γιατί έτσι γεννήθηκες.
Αυτή είναι η φτασιά σου.
Να θυμάσαι αυτά που σβήνουν οι άλλοι.
Και με βλέμμα να λες όσα θέλουνε λόγια.
Είσαι εκεί και κοιτάς μα κανείς δε σε βλέπει.
Μα αν κανείς δε σε βλέπει,τότε εγώ πως σε ξέρω;