Μόνο εσένα πήρες.

Όχι, δεν πήρες την καρδιά μου όταν έφυγες.
Δεν πήρες ραγισμένα , γυάλινα κομμάτια.
Όσα σου φώναξα ήτανε ψέματα.
Και όσα έκρυψα , τα 'κρυψα κι από μένα.
Όχι, δε θα πεθάνω αν δε γυρίσεις.
Δεν έχω αυτή την πολυτέλεια.
Ήμουν χαρτί και τσαλακώθηκα.
Κι αν  προσπαθώ να ισιωθώ , θα μείνουν τα σημάδια.

Κανένα σύμπαν δε σταμάτησε τη βόλτα του.
Ούτε η γη έπαψε να γυρίζει.
Δεν ήμασταν ούτε ένας κόκκος άμμου σε τούτη την ολότητα.
Όχι .
Δεν ήσουν το καλύτερο ή το χειρότερο που μου συνέβη.
Δε συνωμότησαν τα άστρα για εμάς.
Κι όταν μας διέλυσες δεν έπεσε ούτε ένα φύλλο.

Όχι δεν έγιναν βροχή τα δάκρυά μου.
Ούτε τραντάζουνε το χώμα οι κραυγές.
Έφυγες.
Τ' άφησες όλα σκόρπια κι ακατάστατα.
Μ'άφησες να ονειρεύομαι το γυρισμό.

Μα ο ήλιος ξαναβγήκε αμέτρητες φορές.
Κι όλα τα "γιατί" του κόσμου στοιβάχτηκαν μες το κεφάλι.
Γιατί τίποτα δεν έχει αλλάξει;
Γιατί αυτό το σήμερα μοιάζει με το χθες;
Και ξέρω, κάθε επόμενο σήμερα θα 'ναι ξανά το ίδιο.

Όχι, δεν έσβησε η ψυχή μου όταν έφυγες.
Και κάθε ανάσα διαδέχθηκε την προηγούμενη.
Και όπως ζούσα , πριν ,έτσι και τώρα ζω.
Μόνο την αγκαλιά σου πήρες.
Μόνο τη σιγουριά.
Και να 'μαι. Ζω χωρίς αυτή.
Μόνο τα μάτια σου πήρες.
Κι αυτά τα βλέπω όταν κλείνω τα δικά μου.
Μόνο τον εαυτό σου πήρες.

Κανένα σύμπαν δε σταμάτησε τη βόλτα του.
Κι η γη γυρίζει.
Και όπως ζούσα , πριν ,έτσι και τώρα ζω.
Και η καρδιά χτυπάει μέσα μου.
Μόνο εσένα πήρες.