Πες μου, μη μου πεις.

Λοιπόν; Τι ήμασταν;
Ένα πάντα ή κάθε τίποτα;
Εκείνα τ' αστέρια, τα δίπλα δίπλα, που μας μοιάζαν;
Ή ανάγκη, απλή, βαρετή, που κανείς ,τώρα πια, δε θυμάται;
Κι όλα εκείνα τα μέσα; Τα μέσα μου;
Οι γροθιές και οι κόμποι, οι φωτιές και τα χάδια;
Ανάμνηση θολή, πίσω απ'τα δυο σου βλέφαρα.
Και ο χρόνος, αχ, αυτός.
Γι' άλλους λεπτό, γι' άλλους αιώνας.
Κι εμένα;
Στον ίδιο αριθμό με βρίσκει η νύχτα.
Δε βγαίνουν τα νούμερα, κολλάνε οι λέξεις.
Κι όλα πάλι απ'την αρχή.
Σα να΄ταν χθες,σαν σε άλλη ζωή.
Σα να μην έγινε ποτέ, σα να συμβαίνει τώρα.
Κι εκείνα; Τα μεταξύ μας;
Λέξεις και κώδικες κι αστεία;
Τις λέμε και σ' άλλους ή ,απλώς, θα σβηστούν;
Ημούν εγώ κι εσύ; Ή δεν ήμουν καθόλου;
Κι αυτό το ρολόι;
Ακούγονταν πάντα; Ή τώρα φωνάζει, που έφυγες;
Μέρες και νύχτες δεν ξεχωρίζω.
Όλα είναι ίδια κι όλα μοιάζουν αγνώριστα.
Ξυπνάω και τόσα έχουν γίνει, ξυπνάω και δεν ξέρω τίποτα.
Κι αν κλείσω τα μάτια, ελπίδες χορεύουν.
Δεν τις χρειάζομαι, μα μη μου τις πάρεις.
Δεν ξέρω, ακόμα, αν μπορώ,χωρίς να τις έχω.
Και σήμερα που όλο γελάω;
Τι έγινε, σε ξέχασα; Υπάρχω και μόνη;
Αχ πόσο χαζή, ώρες ώρες.
Ο κόσμος βουλιάζει κι εγώ μετράω, ξανά και ξανά.
Όχι θύματα, μέρες.Όχι ανθρώπους στιγμές.
Κι όλο θέλω, θέλω, θέλω.
Κι όλο,πάλι, κουβάρι ξυπνώ.
Κι εσύ; Πού να είσαι εσύ;
Σε έμαθα  καλύτερα από σένα;
Ή δε σε γνώρισα ποτέ;
Γελάς και χορεύεις και ζεις όπως πριν;
Φοβάσαι ακόμα; Λυπάσαι ;Πονάς;
Αν είσαι εντάξει, θα πληγωθώ.
Κι αν δεν είσαι; Όχι, ας πληγωθώ.
Είμαι τόσο καλή ή θέλω να είμαι;
Λοιπόν; Τι ήμασταν, δε μου πες.
Πες μου, μη μου πεις.