10.09.2018
Γεια.
Εγώ είμαι πάλι.
Αυτή που δεν έχει ολοκληρώσει, ποτέ, τίποτα.
Αυτή που γέμισε δυο κούτες με μισοτελειωμένα μισοαρχισμένα ημερολόγια, τετράδια, ατζέντες, σημειωματάρια.
Αυτή που κάθε τόσο ξεκινάει πρότζεκτ με δήθεν ποιητικούς τίτλους, όπως "Τα ωραία της ζωής" , και πάντα τα αφήνει στη μέση.
Που,πάντα, ξεκινάει με όμορφα, προσεγμένα γράμματα, χωρίς λάθη, χωρίς μουντζούρες και, πάντα, καταλήγει με γιγάντια σχήματα που θυμίζουν λέξεις. Λέξεις ελάχιστες , που όμως κατακτούν ολόκληρες σειρές.
Αυτή είμαι.
Που δεν έφτασε, ποτέ, τίποτα στο τέλος.
Ή μάλλον, το τέλος, έφτανε, πάντα, νωρίς.
Τώρα, αποφάσισα να γράψω και πάλι, γιατί κάποιος μου είπε πως η ζωή μου είναι για γέλια.
Δεν έχει άδικο.
"Τα αστεία της ζωής".
"Τα αστεία της ζωής".
Πήρα το καλό μου στυλό, κάθισα, όπως πάντα, στο γραφείο και έγραψα μερικές αστείες προτάσεις.
Από γεγονότα, που όταν περιγράφεις σε φίλους ξεκαρδίζονται, λέγοντας πως συμβαίνουν "μόνο σε σένα" και πως αν τα έβλεπαν σε ταινία θα έλεγαν "αυτά δε συμβαίνουν".
Ήδη, τα γράμματα στις τελευταίες λέξεις είναι μεγαλύτερα και ασχημότερα απ' ότι αυτά στις πρώτες.
Και, ξέρω πως αύριο θα γράφω κουλουριασμένη στον καναπέ. Μπορεί και με άλλο στυλό.
Ζητώ από τώρα συγχώρεση για τη μέρα που θα σε ξεχάσω και πάλι.
Και που θα τα γράψω όλα, μαζεμένα, ένα μήνα μετά για να σε εγκαταλείψω, ξανά, την αμέσως επόμενη μέρα.
Εγώ είμαι.
Που ξεκινάω, για άλλη μια φορά, κάτι, που μέσα μου έχει ήδη τελειώσει.
Και επιτρέπω στον εαυτό μου μία, ακόμα, μικρή αυταπάτη.
Αλλά το κάνω.
Ξανά.
Ελπίζοντας ότι το τέλος θα αργήσει περισσότερο, αυτή τη φορά.
