Πεινάω απ' τις 2, η κουζίνα είναι σα να τη διαπέρασε ένα κοπάδι πανικόβλητα βόδια κι εγώ αντί να κόβω τις πολύχρωμες πιπεριές μου καρέ, είμαι ξαπλωμένη στο πάτωμα της κουζίνας- είχες δίκιο αυτό το χαλί εκτός από χαριτωμένο είναι και πολύ απαλό- και θαυμάζω την αντοχή της αδιάβροχης μάσκαρα που κάνει όντως αυτό που υπόσχεται - σε αντίθεση με σένα, θα συμπλήρωνε κάποιος κακοπροαίρετος-.
Πως έφτασα όμως εδώ;
Σκέφτομαι για μερικά λεπτά κοιτώντας το θλιμμένο καρότο που κείτεται στο πάτωμα, απέναντί μου, μετά την εντυπωσιακή μου ρίψη, που σίγουρα θα έσκιζε σε βαθμολογία στους ολυμπιακούς αγώνες, ενός παράλληλου σύμπαντος -θα προτιμούσα να ζω σε εκείνο, αν με ρωτάς-.
Α, ναι. Θυμήθηκα.
Όλα πηγαίνουν καταπληκτικά, σήμερα.
Το άουτφιτ με κάνει να νιώθω τέλεια, το μωβ κραγιόν τονίζει αδιανόητα τα μάτια μου, ο καφές είναι ο πιο πετυχημένος που έχω πιει εδώ και μήνες- μου κάνανε δώρο μέχρι και μάφιν αλατισμένη καραμέλα, που είναι για να πεθαίνεις από ζάχαρο και ευχαρίστηση ταυτόχρονα- τελείωσα πολύ νωρίς τη δουλειά κι έτσι έχω όλο το χρόνο να μαγειρέψω.
Ακόμα και η Άση είπε ότι σήμερα είναι η μέρα μου, τελείωσε σου λέει ο ανάδρομος, πήρε ορθή πορεία και θα ξεστραβώσει κι εμάς λίγο το χειλάκι μας που κοντεύει να φτάσει σβέρκο απ' την ταραχή.
Έχω πλύνει τέλεια όλα μου τα λαχανικά και ανυπομονώ να φάω μπριαμ φούρνου, που οριακά το έβλεπα στον ύπνο μου το βράδυ, λίγο αφότου σε είδα σε μια πλατεία γεμάτη κόσμο να σου φωνάζω με όλη μου τη δύναμη κι εσύ να μη με ακούς. Λυπήθηκα φαίνεται που δεν κατάφερα να σου μιλήσω και σα γνήσια θεία στην ψυχή, έπνιξα τον πόνο μου στο μπριάμ.
Ετοιμάζομαι λοιπόν να ακολουθήσω τη συνταγή κατά γράμμα- μέχρι και σέλερι αγόρασα, χωρίς καν να ξέρω που κολλάει με το μπριαμ- και δε μπορώ να βρω πουθενά το ξύλο κοπής.
Είναι μερικά πράγματα, που στ' αλήθεια, δεν περιμένεις ποτέ πως θα σου λείψουν, όταν τα χάσεις.
Όπως, ας πούμε, το να πρέπει να γίνω χαλκομανία στο ντουζ, για να μη με πετύχει η λάβα με την οποία ξεπλένεις τις σαπουνάδες σου, γιατί κατά τα άλλα βρίσκω απίστευτα γλυκό το να θέλεις να κάνουμε μαζί μπάνιο, ακόμα κι αν κινδυνεύω να πάθω λιποθυμικό επεισόδιο, με πίεση 6 μικρή 9 μεγάλη, απ' τους υδρατμούς.
Ή όταν, ενώ ξέρεις ότι μισώ το κρύο, ανοίγεις τις μπαλκονόπορτες στο τέρμα για 15 λεπτά, γιατί τόσο θεωρείς ότι χρειάζεται ο αέρας για να ανανεωθεί και ποσώς σε ενδιαφέρει, που εύχομαι μέσα μου (και έξω μου) να έρθει ο Ιησούς Χριστός να με απαλλάξει από αυτό το μαρτύριο.
Δεν είναι ας πούμε, όπως μου λείπει το να με φροντίζεις όταν αρρωσταίνω- ακόμα κι αν το κάνεις από τύψεις, ξέροντας πως 15 λεπτά πολικού ψύχους κάθε πρωί μπορούν πανεύκολα να προκαλέσουν πνευμονία-.
Μου λείπει πολύ το βρεγμένο πανί που μου αλλάζεις, ψυχαναγκαστικά σχεδόν, όλη τη νύχτα κι όσο κι αν τρέμω τη στιγμή που θα αγγίξει το μέτωπό μου, ξέρω μέσα μου (και έξω μου) ότι είναι το μόνο που θα μου ρίξει τον πυρετό.
Και μου λείπει η σούπα που φτιάχνεις την επόμενη μέρα και με πιέζεις να τη φάω, ενώ εγώ σου ζητάω απεγνωσμένα σοκολάτα, μιας και δύο μέρες στο κρεβάτι, για μένα σημαίνουν τουλάχιστον 2 μικρά μελτ ντάουν και 1 μεγάλο, επεισοδιακό.
Σχεδόν θα παρακαλούσα αυτή τη στιγμή να ψήνομαι στον πυρετό.
Να σου λέω " όχι δε θέλω σούπα " και να μου λες " θα σου κάνει καλό, καν' το για μένα ".
Κι εγώ να αρνούμαι ξανά και ξανά μόνο για να ακούω αυτό το "καν' το για μένα".
Θα έκανα τα πάντα για σένα.
Έκανα τα πάντα για σένα.
Κι όπως κοιτάζω το ταβάνι στο οποίο ορκίζομαι πως βλέπω ίχνη ντομάτας, που δεν έχω ιδέα πως βρέθηκαν εκεί, συνειδητοποιώ πως ήμουν έτοιμη να αγοράσω το δικό μου ξύλο κοπής.
Ναι ναι το θυμάμαι καλά!
Το προηγούμενο είχε παλιώσει πολύ και ήταν πλαστικό.
Είχαμε πάει μαζί για ψώνια, θυμάσαι;
Έβαλα το ξύλο κοπής στο καρότσι και μου είπες "μην πάρεις, θα φέρω το δικό μου".
" Έτσι κι αλλιώς δε μαγειρεύω πια στο σπίτι μου", είπες.
Την Κυριακή, που έλειπα, πέρασες να πάρεις τα τελευταία σου πράγματα.
Πήρες ακόμα και το χταπόδι που απλώναμε τις κάλτσες, ακόμα κι αν ποτέ σου δεν το εκτίμησες όσο εγώ.
Πάντα μου έλεγες ότι έχω αξιοθαύμαστο αριθμό άχρηστων πραγμάτων.
Είχες δίκιο.
Και όντως, αυτό το σπίτι ήταν υπερβολικά μικρό για εμάς τους δύο.
Τώρα πήρες όλα σου τα χρήσιμα πράγματα.
Και, ξαφνικά, αυτό το σπίτι μοιάζει εξωφρενικά ευρύχωρο.
Τουλάχιστον η αδιάβροχη μάσκαρα έκανε αυτό που μου υποσχέθηκε.
