Το μετά.

Μετά.

Ο ανεμιστήρας συνεχίζει να γυρνά.

Χωρίς εσένα, η ζωή σου προχωρά.

Μετά.

Και το ταβάνι σου ποτέ δεν απαντά.

Και τα σεντόνια παίρνουν γύρω σου φωτιά.

Μετά. 

Και στο τηλέφωνο , μια φίλη σταθερά.

Και η μαμά σου στέλνει πάλι φαγητά.

Μετά.

Για σένα λέει η φωνή που τραγουδά.

Σφίγγει τριγύρω στο λαιμό σου η θηλιά.

Μετά.

Άλλες δυο νότες και τα μάγουλα υγρά.

Ένα κρεβάτι που δε σε χωράει πια.

Μετά.

Και στη ντουλάπα σου φαντάσματα αχνά.

Και η βαλίτσα σου γεμάτη μυστικά.

Μετά.

Κρύβεσαι γι' άλλη μια φορά, στα φανερά.

Κι η βάρκα γέμισε ως πάνω με νερά.

Μετά.

Τα μάτια ανοίγεις κι είσαι πάλι στο μετά.

Ο ανεμιστήρας συνεχίζει να γυρνά.

Η νύχτα που πάλι τελειώνει.

Δεν ήταν δυο χέρια , μα ήταν σκιές.

Κανείς δε σ' οδήγησε εδώ που ' χεις πέσει.

Η νύχτα θυμώνει ,η μέρα γελά.

Ετούτος ο δρόμος τελειώνει στη μέση.

Άγνωστος είσαι δεν ξέρεις που πας.

Ανάσα δεν παίρνεις μονάχος.

Φοβάσαι και βρίζεις κι η γλώσσα φωτιά.

Στο ίδιο σου πλέεις το λάθος.

Το φως σε ξυπνάει, στη σκιά περπατάς.

Η άσφαλτος καίει τα πόδια.

Βουλιάζει ο χρόνος μπροστά στη στεριά.

Κορμί και μυαλό πάνε χώρια.

Γυμνό το κρεβάτι και στάχτη παντού.

Χορεύει στον ήλιο η σκόνη.

Καφές από χθες ,σκοτάδι ξανά.

Μια νύχτα που πάλι τελειώνει.