Σου είπα ποτέ ευχαριστώ;

Θυμάσαι πότε είπες τελευταία φορά στο σύντροφό σου ότι τον αγαπάς; Θυμάσαι ποιό ήταν το τελευταίο ευχαριστώ στους ανθρώπους που είναι δίπλα σου και σε στηρίζουν;Θυμάσαι αν έδειξες ποτέ ευγνωμοσύνη στην οικογένεια που σε έκανε αυτό που είσαι σήμερα;

Θυμάσαι;

Γιατί εγώ ξέχασα.. Δηλαδή..Σκέφτηκα να παραπονεθώ στο τρίτο τηλέφωνο της μαμάς μου, γιατί διέκοπτε την ταινία μου.Σκέφτηκα να θυμώσω με τη φίλη μου, που παρέλειψε να μου πει το φρέσκο της νέο.Σκέφτηκα να φωνάξω στο αγόρι μου,που ξέχασε τη γιορτή μου. Πότε ήταν άραγε η τελευταία φορά που σκέφτηκα να πω σε αυτούς τους ανθρώπους ότι η ζωή μου θα ήταν ένα τεράστιο, βαρετό και ασήμαντο κενό αν δεν υπήρχαν;Πότε τους τηλεφώνησα, για να τους πω απλώς, πόσο τυχερή νιώθω που βρέθηκαν στο δρόμο μου,που έκαναν τις μέρες μου πιο όμορφες και τα βράδια μου λιγότερο μελαγχολικά;Πότε τους έδωσα να καταλάβουν πόσα πράγματα άλλαξαν γύρω μου απο τη στιγμή που εμφανίστηκαν;Ναι ,πριν σε γνωρίσω,έκλαιγα μόνη μου το βράδυ και το επόμενο πρωί παρίστανα πως τίποτα δεν είχε συμβεί. Ναι, αν δεν ησουν εκεί να με ακούσεις, θα καθόμουν ακόμη κλεισμένη σε εκείνο το δωμάτιο, μετρώντας τα λάθη μου ,με μοναδική ευχή να γυρίσω πίσω το χρόνο και να τα κάνω όλα σωστά αυτή τη φορά.Ναι ,μαμά, χωρίς εσένα θα ήμουν ανασφαλής και τρομοκρατημένη με τον κόσμο που με περιβάλλει.

Κι όμως εγώ,ίσως κι εσύ, θεωρούμε τόσο δεδομένο πως οι άλλοι γνωρίζουν όλα αυτά που μπορεί να έχουν κάνει για μας. Και τί γίνεται αν εκείνοι δεν περνούν τις μέρες τους σκεπτόμενοι πόσα έχουν ήδη κάνει για μας, αλλά ψάχνουν τρόπους για να κάνουν ακόμη περισσότερα,ενώ εσύ την ίδια στιγμή προβάλλεις τον ανικανοποίητο εαυτό σου ,σα να είναι ο καλύτερος που μπορείς να έχεις; Τί γίνεται αν εσύ δεν μίλησες ή δεν έδειξες ποτέ ευγνωμοσύνη;Αν αρκέστηκες σε όσα θεωρείς δεδομένα και αρνήθηκες να δεις πόσο χρειάζονται οι άνθρωποί σου ,να ακούσουν πως εκτιμάς την ύπαρξή τους στη ζωή σου; Τότε κινδυνεύεις τους να χάσεις μια μέρα,χωρίς να μάθουν ποτέ πόσα σήμαιναν για σένα, πόσο άλλαξες σαν άνθρωπος χάρη σε εκείνους,πόσο πιο πολύ αγαπάς τον εαυτό σου, επειδή εκείνοι είδαν την όμορφη πλευρά του, πριν από σένα.

Ήρθε η δύσκολη ώρα να πεις τη δική σου αλήθεια. Έκανες τη ζωή μου καλύτερη και σου οφείλω,τουλάχιστον,ένα ευχαριστώ. Δε χρειάζονται περισσότερα.Μια απλή φράση και θα έχεις κάνει κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο λίγο πιο ευτυχισμένο, απ' ότι ήταν μερικά λεπτά πριν. Δοκίμασε,μπορεί να μην είναι και τόσο δύσκολο τελικά. Γιατί ίσως κι εσύ έχεις αλλάξει τη ζωή κάποιου.Αυτό που ίσως δεν έχεις,είναι η ευκαιρία να το μάθεις.

Σου είπα ποτέ ευχαριστώ;

Χρυσόψαρα

Είσαι εσύ,ο ένας απο αυτούς.Εσύ που ζεις.
Μιλάς,γελάς,αργά περπατάς.
Μα ξέχασες πως είναι να θυμάσαι.
Κάτι ωραίο,άσχημο κι αδιάφορο ακόμα.
Κάτι που τέλειωσε ή κάτι που δεν άφησες ν' αρχίσει.
Αυτό που πόνεσε ή την ψυχή σου λύτρωσε.
Περνά και φεύγει η στιγμή κι εσύ ξεχνάς να τη φυλάξεις.
Και κάθε τί πεθαίνει μόλις τα μάτια ξανανοίξεις.
Κι είσαι κι εσύ.
Που διαφέρεις απ'όλους τους ίδιους.
Είσαι εσύ ,που δεν ξέρεις στ'αληθεια ποια είσαι.
Και που θέλεις σ'εκείνους, στο βάθος, ν'ανήκεις.
Ζεις κι εσύ κάπου εκεί.
Και μιλάς,και γελάς κι αργά περπατάς.
Όμως μόνη στο δρόμο δεν είσαι.
Γιατί τα ωραία και τα άσχημα μαζί σου βαδίζουν.
Το ένα νικάει το άλλο και η μάχη ποτέ δεν τελειώνει.
Είναι όλα εκεί,να βαραίνουν τους ώμους σου.
Όσα θες να θυμάσαι κι όσα εύχεσαι να είχες ξεχάσει.
Και συνεχίζεις να ζεις.
Να περπατάς,να κουβαλάς.
Κι έχεις δικές σου στιγμές κι άλλες όχι και τόσο δικές σου.
Κι έιναι φορές που μοιάζεις με ουρανό ,που βλέπει  πρώτη φορά τ'αστέρια.
Η μορφή σου φωτίζεται και λάμπει ,δήθεν ευχαριστημένη.
Μα τα μάτια σου κρύβουν τα σύννεφα.
Εκείνα, που έλκονται απ'το φως.
Που τη λάμψη ζηλεύουν,και τη θέση της να πάρουν πασχίζουν.
Είναι αυτή.
Η αβάσταχτη υπενθύμιση της μνήμης.
Που στο βλέμμα σου ξέρει καλά να κρυφτεί.
Μέχρι κάποιος απλά να κοιτάξει.
Κι είναι αυτή που σε κάνει να μοιάζεις σε σένα και μόνο.
Σαν κύμα που βλέπει τα χρυσόψαρα απλά να περνούν.
Που ζηλεύει και φωνάζει μα κανείς δεν τ'ακούει.
Κι εκείνα περνούν.
Τη μορφή σου ξεχνούν.
Και δρόμο αλλάζουν και φεύγουν.
Κι εσύ μένεις πίσω, δεν είσαι απο δαύτους.
Είσαι εσύ.
Που μ'άλλον δε μοιάζεις.
Κι όσα κοπάδια με χρυσόψαρα περάσουν,εσύ θα τα θυμάσαι.
Γιατί έτσι γεννήθηκες.
Αυτή είναι η φτασιά σου.
Να θυμάσαι αυτά που σβήνουν οι άλλοι.
Και με βλέμμα να λες όσα θέλουνε λόγια.
Είσαι εκεί και κοιτάς μα κανείς δε σε βλέπει.
Μα αν κανείς δε σε βλέπει,τότε εγώ πως σε ξέρω;

Κάθε εκείνη

Εκείνη.
Που άνοιξε την πόρτα σου στον παγωμένο κόσμο.
Που κράτησε το χέρι σου σφιχτά και τη ζωή σου τράβηξε εκεί έξω να κυλήσει.
Που βρήκε ξέφωτα με άσπρες μαργαρίτες την ομορφιά της μέρας να σου δείξει.
Που ίστοριες κάθε βράδυ σκαρφιζόταν κι έφτιαχνε κόσμους για να τρέχεις σαν κοιμάσαι.
Που έβαλε πανιά στο πρόσωπό σου και πήρε το κακό στην αγκαλιά της.
Που ξέχασε εκείνη ν'αγαπάει κι εσένα έκανε Θεό για να λατρεύει.
Κι εκείνη.
Που έζησε σαν να΄ταν άλλος εαυτός τα ανέμελά σου χρόνια.
Που σμίλεψε κουτάκια μαγικά τα μυστικά να κρύβει.
Που κέντησε μαντήλια καθαρά τα σκονισμένα δάκρυά σου να φυλάξει.
Που έβαφε με χρώματα τα όνειρα και τις κρυφές ευχές σου.
Που έκλαψε και γέλασε μέσα στα δυο σου χέρια.
Που είναι εκεί να ακούει όποτε κι αν φωνάζεις.
Κι εκείνη.
Που γέννησε τον έρωτα που ως τότε σου κρυβόταν.
Που αγάπησε τον άνθρωπο που μέσα σου πλαγιάζει.
Που έντυσε τις νύχτες σου με μεταξένιο φως.
Που έκανε τις μέρες να περνούν χωρίς να το ορίζεις.
Που άφησε στον κόσμο σου μια πινελιά στοργής.
Που μέσα απο τα μάτια της εσένα πια κοιτάζεις.
Κι εκείνη.Κι εκείνη.Κι εκείνη.
Που μίλησε  γλυκά δίχως να σε γνωρίζει.
Που τη χαρά μοιράστηκε χωρίς να το ζητήσεις.
Που έφτιαξε τη μέρα σου ή φώτισε τη νύχτα.
Κι εκείνη.
Που δίπλα σου περνά και ίσως δεν τη βλέπεις.
Που κάθε μέρα συναντάς και ίσως δεν προσέχεις.
Που κάποτε σε φρόντισε μα πια δεν το θυμάσαι.
Είναι εκείνη, εκείνη και κάθε εκείνη.
Που δίνει ύπαρξη στον κόσμο κι αν θέλει του την παίρνει.
Είναι για μένα και για σένα κάτι άλλο.
Είναι εκείνη που ζει κοντά ή μακριά σου.
Είναι γιορτή,χαρά και θλίψη.
Είναι εκείνη που αγήπησες ή πάντα θα αγαπάς.
Είναι εκείνη για μένα κι εκείνη για σένα.
Είναι εκεί για μένα κι εκεί για σένα.
Είναι εκέινη και κάθε εκείνη.

Ο κόσμος του Δεν

Δεν γεννήθηκα φτιαγμένη όπως θα 'θελα να είμαι ,γιατί η ζωή με σμίλεψε και άλλαξα μορφή.Δε μεγάλωσα στη ζωή που ονειρεύτηκα,γιατί ο κόσμος όρισε τί όνειρα θα κάνω.
Δεν έζησα τα όνειρα που έκανα με μάτια άνοιχτα, γιατί νωρίς με έσπρωξαν το δρόμο μου να βρω.
Δεν τερμάτισα το δρόμο που διάλεξα,γιατί στην πορεία έστριψα προς κάτι άλλο, λαμπερό, που τράβηξε την προσοχή μου.
Δεν ξέρω αν ήτανε χρυσός αυτό που μ'έκανε να στρίψω,γιατί τυφλώθηκα απ΄τη βαριά του λάμψη.
Δε φοβήθηκα το σκοτάδι που έπνιξε το σώμα μου,γιατί η ψυχή μου χάραζε δικό της μονοπάτι.
Δεν έμαθα να βλέπω τα εμπόδια στη νέα μου πορεία,γιατί η νύχτα τα 'δειχνε πιο όμορφα κι αθώα.
Δε μ'άφησα να πέσω όσες φορές κι αν σκόνταψα,γιατί μια δύναμη να μάθω με κρατούσε.
Δεν έμαθα ακόμα ποια είμαι στ'αλήθεια, γιατί το είδωλό μου στον καθρέφτη δεν έμαθα να αγαπώ.
Δεν έσπασα το είδωλο που μπούχτισα να βλέπω,γιατί φοβήθηκα μαζί του μη σπάσω και κοπώ.
Δεν πήρα τα κομμάτια μου να τα ενώσω πάλι,γιατί αυτό που ήμουν βαρέθηκα να ψάχνω.
Δεν έψαξα ποτέ να δω τί είχα χάσει,γιατί ανθρώπους είχα να γεμίζουν τα κενά.
Δεν κατάφερα να δω εκείνοι τί αγάπησαν,γιατί τα μάτια μου έκλεινα σε ό,τι έδειχναν.
Κι όταν τ'αυτιά μου άνοιξα ν'ακούσω τί μου φώναζαν, η εκκωφαντική σιωπή με ξύπνησε.
Κι όταν τα μάτια μου άνοιξα να δω αυτό που έβλεπαν, βρέθηκα μόνη να κοιτάζω το κενό.
Κι όταν το στόμα άνοιξα να τους φωνάξω πίσω ,φωνή δεν είχα από μέσα μου να βγει.
Κι όταν τα χέρια άνοιξα τη μοναξιά να διώξω ,τότε η ζέστη τους μου έδωσε πνοή.
Κι όταν δυο χέρια μ'έσφιξαν και είπαν "είμαι εδώ" ,τότε μονάχα φύγαν απ'τα μάτια μου οι σκιές.
Και τότε μπόρεσα να βγάλω απ'το πρόσωπο τα χέρια και δίχως φόβο να κοιτάξω και να δω.

Η μέρα και η νύχτα είμαι εγώ.

Γιατί δεν κοιμάσαι τα βράδια;Ρώτησε.

Καμία απάντηση.

Γιατί ξυπνάς το πρωί;

Σιωπή και πάλι.

Αγαπάς τη μέρα μα λατρεύεις τη νύχτα. Τη μέρα είσαι φωτεινή κι αστράφτεις σαν ακατέργαστο διαμάντι. Με τη νύχτα κι εσύ σκοτεινιάζεις και κρύβεις τη λάμψη σου στις σκιές.

Και πότε μ'αγαπάς περισσότερο, ρώτησα.

Σκέφτηκε λίγο κι ύστερα συνάντησε το βλέμμα μου.

Το πρωί,είπε.Που ξυπνάς δυσαρεστημένη, που διακόπηκαν τα όνειρά σου.Που ξυπνάς χαμογελαστή βλέποντας τον ήλιο να τρυπώνει κάτω απ'τη μύτη σου στο δωμάτιο.Που ξυπνάς για ν'αρχίσεις κάτι νέο κι όχι να αναπολήσεις ό,τι δε μπορείς να αλλάξεις.

Χαμογέλασα.

Και το βράδυ,συνέχισε. Που ξενυχτάς με σκέψεις, που χαράζουν μικρές ρυτίδες γύρω απ'το στόμα σου.Που τα μάτια σου νυχτώνουν και γεμίζουν σταγόνες θλίψης.Που προσπαθείς να ξεχάσεις ό,τι σε πόνεσε και να σβήσεις μαζί του ό,τι ακόμη σε πονάει.

Χαμήλωσα το βλέμμα.

Δεν είσαι άλλη το πρωί κι άλλη το βράδυ. Δεν είσαι δύο πράγματα ασύνδετα,ξεχωριστά. Είσαι δύο πρόσωπα του ίδιου πράγματος. Είσαι η ευτυχία και η πίκρα. Η αισιοδοξία και η απογοήτευση. Είσαι εσύ.Ολοκληρωμένη και ασταθώς αμετακίνητη.

Δεν αγαπώ τη μέρα. Τη ζηλεύω.Είναι τόσο σίγουρη πως ,ό,τι κι αν συμβεί ,εκείνη θα ξεκινήσει πάλι απο την αρχή. Ό,τι κι αν σκορπίσει το σκοτάδι, το φως θα το ενώσει ξανά.

Δε λατρεύω τη νύχτα. Τη θαυμάζω. Καλύπτει τις πραγματικές διαστάσεις των πραγμάτων. Σκοτεινιάζει τις αισθήσεις των ανθρώπων μα ταυτόχρονα γαληνεύει τις ψυχές τους.

Δεν είναι η μέρα και η νύχτα δύο πράγματα ασύνδετα,ξεχωριστά. Είναι δύο πρόσωπα του ίδιου πράγματος. Είναι η ευτυχία και η πίκρα.Η αισιοδοξία και η απογοήτευση. Είναι η φωτεινή και η σκοτέινή μου πλευρά. Είναι εγώ. Η μέρα και η νύχτα είμαι εγώ.

ΟΝΕΙΡΟΚΟΣΜΟΣ

Και τι κόσμος είναι αυτός; Είναι σκληρός και άδικος; Προοδευτικός και φιλελεύθερος; Ή προσπαθεί να προχωρήσει μπροστά αλλά επειδή ειναι απο τη φύση του σκληρός και αδιάβρωτος αδυνατεί -όσο κι αν δε θέλουμε να το πιστέψουμε- να προοδεύσει;Όπως και να 'χει ζούμε στην εποχή όπου κυριαρχεί -πιο ΕΛΕΥΘΕΡΑ απο ποτέ-η κοινωνική δικτατορία και ο υπόγειος ψυχαναγκασμός. Τώρα θα μου πεις "η κοινωνία έχει προοδεύσει στο πέρασμα των χρόνων κι έχει χαρίσει στους ανθρώπους το πολύτιμο αγαθό της ελευθερίας". Δε θέλω να φανώ πνέυμα αντιλογίας, αλλά η ελευθερία είναι ένα πολυ ισχυρό αγαθό, το οποίο οπιστοδρομικοί και γεμάτοι προκαταλήψεις άνθρωποι που μπορεί να ζουν σε φαινομενικά ανεπτυγμένες χώρες (αχ Ελλάδα σ'αγαπώ) ,αδυνατούν να διαχειριστούν σωστά και πολλές φορές διαστρευλώνουν την ίδια τη σημασία της. Η ελευθερία δεν ήταν ποτέ εύκολο πράγμα. Κι αυτό γιατί τα όριά της ,αν και υπαρκτά, χάνονται μέσα στην απεραντοσύνη της. Ελευθερία ανθρώπινης συνύπαρξης. Υπάρχει; "Φυσικά, όλοι οι άνθρωποι μπορούν να ζουν αρμονικά" . Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό να ρωτήσω είναι "σε ποια χώρα" ; Στη χώρα που οι αλλοδαποί ζουν σε μόνιμη άμυνα απο τη στιγμή που ,κάποια κακή τους τύχη, τους εγκλώβισε σ'αυτή και βρίσκονται στην κορυφή των κατηγοριών για όλα τα ανάποδα που της συμβάινουν;Στη χώρα που οι άνθρωποι διαφορετικής θρησκείας , χρώματος ή κουλτούρας απο έμας - που θεωρούμε τους εαυτούς μας τόσο ιδανικά πρώτυπα ανθρώπου - αντιμετωπίζουν την περιφρόνηση και το ρατσισμό;Στη χώρα που οι ομοφυλόφυλοι αποτελούν "απειλή" για τους υποτιθέμενα "διαλλακτικούς" έλληνες; Αν έτσι είναι η ελευθερία τότε η προτιμότερη άπάντηση -στο γνωστό δίλημμα- θα ήταν :"θάνατος". Άνθρωποι. Πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι. Και απο αυτή την τελευταία μου φράση, ξεχνάμε συνεχώς το "άνθρωποι" και κρατάμε μονάχα το "διαφορετικοί", πράγμα που αντί να θεωρούμε πολιτισμικό πρoτέρημα ,μετατρέπουμε σε λόγο κοινωνικής αποστροφής. Δε μπορώ να βρω πουθενά την αιτία αυτής της τόσο πρωτόγονης συμπεριφοράς ανάμεσα σε τόσο όμοια όντα όσο οι άνθρωποι. Κάποιες φορές φαντάζομαι πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος αν βλέπαμε μια πιο απλουστευμένη πλευρά του. Στον κόσμο αυτό άνθρωποι θα έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, πιστεύω ,αντιλήψεις, προτιμίσεις , όνειρα, βλέψεις και απόψεις και τίποτε απο αυτά δε θα μπαίνει εμπόδιο στις κοινωνικές τους σχέσεις. Στον κόσμο αυτό η κριτική θα γίνεται με στόχο το να καλυτερεύσει μια ιδέα , μια αντίληψη ,μια επιλογή και δε θα αποτελεί "όπλο" φαινομενικής γνώσης και υπεροχής απο εγωκεντικούς "wanna be someone's". Στον κόσμο αυτό οι άνθρωποι θα δίνουν σημασία στο λόγο και τα επιχειρήματα σου για να εξακριβώσουν κατά πόσο συμφωνούν μαζί σου κι όχι το χρώμα σου ή το νρύσιμο ή την καταγωγή ή τη δουλειά του μπαμπά ή,ή,ή... Ξέρω πως κόσμο σαν αυτό, μόνο τέλειοι -απο κάθε πλευρά- άνθρωποι θα μπορούσαν να φτιάξουν. Γι'αυτό και είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο το μέλλον του δικού μας κόσμου. Δεν αποποιούμαι της ευθύνης. Είμαι μέρος αυτή της -όχι ιδανικής- ολότητας. Όμως ,ως ένας ακόμη απλός και όχι τόσο ξεχωριστός άνθρωπος, έχω τη δύναμη να προσπαθώ να γίνω κάτι καλύτερο απο αυτό που ήδη είμαι. Έχω την αντοχή να αλλάζω όσο μπορώ ότι μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο να γίνω ο άνθρωπος που θα μπορούσε να ζει σε εκείνον τον ονειρικό κόσμο!Ξέρω κάλά πως δεν υπάρχει δυσκολότερο εγχείρημα από το να πας κόντρα σε αυτό που έχεις ήδη γίνει. Μα και τίποτα ομορφότερο από το να θες να έχεις τον καλύτερο εαυτό που μπορείς! Και ξέρω πως ο ονειρόκοσμος είναι σχεδόν άπιαστος για τα πεισματικά αδιάλλακτα μυαλά μας. Μα μια προσπάθεια αξίζει.Γιατί στο τέλος της μέρας θα μπορείς να πεις "Εγώ έκανα ότι μπορούσα γι'αυτό τον κόσμο. Ήρθε η δική σας σειρά τώρα."

Το γεγονός.

Άνθρωποι ,σχέσεις ,σκέψεις ,συναισθήματα. Όλα δεμένα με μια πολύ λεπτη κλωστή να πριστέφονται γύρω από τον κόσμο και να περιπλέκονται μεταξύ τους. Μια λεπτή κλωστή ικανή να κρατάει τις ισορροπίες μα και πολύ εύκολα να τις ταρακουνά αλλάζοντας το τοπίο τόσο συχνά, που σχεδόν αδυνατούμε να το παρακολουθήσουμε ,νομίζοντας πως μένουμε στάσιμοι. Κάθε άνθρωπος, μέσα στο περιβάλλον το οποίο ζει ,μεγαλώνει, εξελίσσεται και επιβιώνει, αναπτύσσει διαφορετικά τις ισορροπίες του με βάση εμπειρίες και λάθη.Μα πόσο σημαντικός είναι ο παράγοντας της δικής του αντιμετώπισης και διαχείρισης τόσο των εμπειριών αυτών όσο και των σφαλμάτων;Άλλοι θα πουν πως μόνο το δικό του χέρι μπορεί να σχεδιάσει την πορεία του, πως κανείς άλλος πέρα απο εκείνον δε μπορεί να ανασκευάσει τις συνέπειες κάθε του πράξης και να τις κάνει καλύτερες και πιο βολικές. Κι άλλοι θα καλέσουν τη μοίρα ,το γραφτό ,το πεπρωμένο, να τραβήξει τη γραμμή, που ο άνθρωπος αυτός θα ακολουθήσει και να στερήσουν απο κείνον κάθε δικαίωμα και δυνατότητα να περάσει τα όρια της.Έτσι προσπαθούμε να εντοπίσουμε,τί είναι άραγε αυτό που μας κάνει άλλοτε να νιώθουμε πως βρήκαμε το κοκκαλάκι της νυχτερίδας κι άλλοτε πάλι να αναρωτιόμαστε πόσες μαύρες γάτες στέκονταν στη σκάλα κάτω από την οποία περάσαμε τη στιγμή ο καθρέφτης έπεφτε απο τα χέρια μας.Τί είναι τελικά αυτό που μας εμπλέκει σε αναπάντεχα όμορφες καταστάσεις ή σε αδιέξοδα που,όπως και να 'χει, γεμίζουν τη ζωή μας με στιγμές ,ανθρώπους και αναμνήσεις ικανές για να τις νοσταλγούμε; Η αιώνια απορία του ανθρώπου για το πεπρωμένο και τα καλά ή άσχημα που μας επιφυλάσσει. Ακόμα κι εγώ, μέσα από τον άθεράπευτο -σε κάποια θέματα-ρεαλισμό και τη δυσπιστία που με διακρίνει, είναι φορές και καταστάσεις που με κάνουν να σκέφτομαι “Ε ,όχι δε μπορεί! Αυτό ήταν μοιραίο να γίνει”.Μα σκέφτομαι αυτό ,που ένας αγαπημένος μου άνθρωπος ,απάντησε όταν ρώτησα αν όλα γίνονται τυχαία , “δε νομίζω πως θα άλλαζε κάτι αν πέρναμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα, ίσως πρέπει να προσέχουμε περισσότερο την ερώτηση που κάνουμε παρά την απάντηση που περιμένουμε να πάρουμε” και συνειδητοποιώ πόση αλήθεια κρύβει μέσα της μια τόσο απλή φράση. Ένα ερώτημα στο οποίο δε θα πάρουμε, ίσως ,ποτέ απάντηση -μπορεί από μόνο του να επηρεάσει τη ζωή μας με τον πιο εύκολο τρόπο.Αρκεί να σκεφτούμε αυτή καθεαυτή την ερώτηση και το λόγο που μας έκανε να ανατρέξουμε σ'αυτή. Τότε θα συνειδητοποιήσουμε πως αποκτήσαμε ,για παράδειγμα, μια γνωριμία,έναν έρωτα, μια φιλία, που μας έκανε να αναρωτιόμαστε αν οφείλεται καθαρά στην καλή μας τύχη. Επομένως υπάρχει εκεί έξω ένας άνθρωπος ο οποίος μας κάνει να νιώθουμε τυχεροί που ο δρόμος του διασταυρώθηκε με το δικό μας. Παύει έτσι να είναι σημαντικό το πώς ή το γιατί συνέβη. Σημασία έχει, πια ,το γεγονός.