Η μέρα και η νύχτα είμαι εγώ.

Γιατί δεν κοιμάσαι τα βράδια;Ρώτησε.

Καμία απάντηση.

Γιατί ξυπνάς το πρωί;

Σιωπή και πάλι.

Αγαπάς τη μέρα μα λατρεύεις τη νύχτα. Τη μέρα είσαι φωτεινή κι αστράφτεις σαν ακατέργαστο διαμάντι. Με τη νύχτα κι εσύ σκοτεινιάζεις και κρύβεις τη λάμψη σου στις σκιές.

Και πότε μ'αγαπάς περισσότερο, ρώτησα.

Σκέφτηκε λίγο κι ύστερα συνάντησε το βλέμμα μου.

Το πρωί,είπε.Που ξυπνάς δυσαρεστημένη, που διακόπηκαν τα όνειρά σου.Που ξυπνάς χαμογελαστή βλέποντας τον ήλιο να τρυπώνει κάτω απ'τη μύτη σου στο δωμάτιο.Που ξυπνάς για ν'αρχίσεις κάτι νέο κι όχι να αναπολήσεις ό,τι δε μπορείς να αλλάξεις.

Χαμογέλασα.

Και το βράδυ,συνέχισε. Που ξενυχτάς με σκέψεις, που χαράζουν μικρές ρυτίδες γύρω απ'το στόμα σου.Που τα μάτια σου νυχτώνουν και γεμίζουν σταγόνες θλίψης.Που προσπαθείς να ξεχάσεις ό,τι σε πόνεσε και να σβήσεις μαζί του ό,τι ακόμη σε πονάει.

Χαμήλωσα το βλέμμα.

Δεν είσαι άλλη το πρωί κι άλλη το βράδυ. Δεν είσαι δύο πράγματα ασύνδετα,ξεχωριστά. Είσαι δύο πρόσωπα του ίδιου πράγματος. Είσαι η ευτυχία και η πίκρα. Η αισιοδοξία και η απογοήτευση. Είσαι εσύ.Ολοκληρωμένη και ασταθώς αμετακίνητη.

Δεν αγαπώ τη μέρα. Τη ζηλεύω.Είναι τόσο σίγουρη πως ,ό,τι κι αν συμβεί ,εκείνη θα ξεκινήσει πάλι απο την αρχή. Ό,τι κι αν σκορπίσει το σκοτάδι, το φως θα το ενώσει ξανά.

Δε λατρεύω τη νύχτα. Τη θαυμάζω. Καλύπτει τις πραγματικές διαστάσεις των πραγμάτων. Σκοτεινιάζει τις αισθήσεις των ανθρώπων μα ταυτόχρονα γαληνεύει τις ψυχές τους.

Δεν είναι η μέρα και η νύχτα δύο πράγματα ασύνδετα,ξεχωριστά. Είναι δύο πρόσωπα του ίδιου πράγματος. Είναι η ευτυχία και η πίκρα.Η αισιοδοξία και η απογοήτευση. Είναι η φωτεινή και η σκοτέινή μου πλευρά. Είναι εγώ. Η μέρα και η νύχτα είμαι εγώ.

ΟΝΕΙΡΟΚΟΣΜΟΣ

Και τι κόσμος είναι αυτός; Είναι σκληρός και άδικος; Προοδευτικός και φιλελεύθερος; Ή προσπαθεί να προχωρήσει μπροστά αλλά επειδή ειναι απο τη φύση του σκληρός και αδιάβρωτος αδυνατεί -όσο κι αν δε θέλουμε να το πιστέψουμε- να προοδεύσει;Όπως και να 'χει ζούμε στην εποχή όπου κυριαρχεί -πιο ΕΛΕΥΘΕΡΑ απο ποτέ-η κοινωνική δικτατορία και ο υπόγειος ψυχαναγκασμός. Τώρα θα μου πεις "η κοινωνία έχει προοδεύσει στο πέρασμα των χρόνων κι έχει χαρίσει στους ανθρώπους το πολύτιμο αγαθό της ελευθερίας". Δε θέλω να φανώ πνέυμα αντιλογίας, αλλά η ελευθερία είναι ένα πολυ ισχυρό αγαθό, το οποίο οπιστοδρομικοί και γεμάτοι προκαταλήψεις άνθρωποι που μπορεί να ζουν σε φαινομενικά ανεπτυγμένες χώρες (αχ Ελλάδα σ'αγαπώ) ,αδυνατούν να διαχειριστούν σωστά και πολλές φορές διαστρευλώνουν την ίδια τη σημασία της. Η ελευθερία δεν ήταν ποτέ εύκολο πράγμα. Κι αυτό γιατί τα όριά της ,αν και υπαρκτά, χάνονται μέσα στην απεραντοσύνη της. Ελευθερία ανθρώπινης συνύπαρξης. Υπάρχει; "Φυσικά, όλοι οι άνθρωποι μπορούν να ζουν αρμονικά" . Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό να ρωτήσω είναι "σε ποια χώρα" ; Στη χώρα που οι αλλοδαποί ζουν σε μόνιμη άμυνα απο τη στιγμή που ,κάποια κακή τους τύχη, τους εγκλώβισε σ'αυτή και βρίσκονται στην κορυφή των κατηγοριών για όλα τα ανάποδα που της συμβάινουν;Στη χώρα που οι άνθρωποι διαφορετικής θρησκείας , χρώματος ή κουλτούρας απο έμας - που θεωρούμε τους εαυτούς μας τόσο ιδανικά πρώτυπα ανθρώπου - αντιμετωπίζουν την περιφρόνηση και το ρατσισμό;Στη χώρα που οι ομοφυλόφυλοι αποτελούν "απειλή" για τους υποτιθέμενα "διαλλακτικούς" έλληνες; Αν έτσι είναι η ελευθερία τότε η προτιμότερη άπάντηση -στο γνωστό δίλημμα- θα ήταν :"θάνατος". Άνθρωποι. Πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι. Και απο αυτή την τελευταία μου φράση, ξεχνάμε συνεχώς το "άνθρωποι" και κρατάμε μονάχα το "διαφορετικοί", πράγμα που αντί να θεωρούμε πολιτισμικό πρoτέρημα ,μετατρέπουμε σε λόγο κοινωνικής αποστροφής. Δε μπορώ να βρω πουθενά την αιτία αυτής της τόσο πρωτόγονης συμπεριφοράς ανάμεσα σε τόσο όμοια όντα όσο οι άνθρωποι. Κάποιες φορές φαντάζομαι πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος αν βλέπαμε μια πιο απλουστευμένη πλευρά του. Στον κόσμο αυτό άνθρωποι θα έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, πιστεύω ,αντιλήψεις, προτιμίσεις , όνειρα, βλέψεις και απόψεις και τίποτε απο αυτά δε θα μπαίνει εμπόδιο στις κοινωνικές τους σχέσεις. Στον κόσμο αυτό η κριτική θα γίνεται με στόχο το να καλυτερεύσει μια ιδέα , μια αντίληψη ,μια επιλογή και δε θα αποτελεί "όπλο" φαινομενικής γνώσης και υπεροχής απο εγωκεντικούς "wanna be someone's". Στον κόσμο αυτό οι άνθρωποι θα δίνουν σημασία στο λόγο και τα επιχειρήματα σου για να εξακριβώσουν κατά πόσο συμφωνούν μαζί σου κι όχι το χρώμα σου ή το νρύσιμο ή την καταγωγή ή τη δουλειά του μπαμπά ή,ή,ή... Ξέρω πως κόσμο σαν αυτό, μόνο τέλειοι -απο κάθε πλευρά- άνθρωποι θα μπορούσαν να φτιάξουν. Γι'αυτό και είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο το μέλλον του δικού μας κόσμου. Δεν αποποιούμαι της ευθύνης. Είμαι μέρος αυτή της -όχι ιδανικής- ολότητας. Όμως ,ως ένας ακόμη απλός και όχι τόσο ξεχωριστός άνθρωπος, έχω τη δύναμη να προσπαθώ να γίνω κάτι καλύτερο απο αυτό που ήδη είμαι. Έχω την αντοχή να αλλάζω όσο μπορώ ότι μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο να γίνω ο άνθρωπος που θα μπορούσε να ζει σε εκείνον τον ονειρικό κόσμο!Ξέρω κάλά πως δεν υπάρχει δυσκολότερο εγχείρημα από το να πας κόντρα σε αυτό που έχεις ήδη γίνει. Μα και τίποτα ομορφότερο από το να θες να έχεις τον καλύτερο εαυτό που μπορείς! Και ξέρω πως ο ονειρόκοσμος είναι σχεδόν άπιαστος για τα πεισματικά αδιάλλακτα μυαλά μας. Μα μια προσπάθεια αξίζει.Γιατί στο τέλος της μέρας θα μπορείς να πεις "Εγώ έκανα ότι μπορούσα γι'αυτό τον κόσμο. Ήρθε η δική σας σειρά τώρα."

Το γεγονός.

Άνθρωποι ,σχέσεις ,σκέψεις ,συναισθήματα. Όλα δεμένα με μια πολύ λεπτη κλωστή να πριστέφονται γύρω από τον κόσμο και να περιπλέκονται μεταξύ τους. Μια λεπτή κλωστή ικανή να κρατάει τις ισορροπίες μα και πολύ εύκολα να τις ταρακουνά αλλάζοντας το τοπίο τόσο συχνά, που σχεδόν αδυνατούμε να το παρακολουθήσουμε ,νομίζοντας πως μένουμε στάσιμοι. Κάθε άνθρωπος, μέσα στο περιβάλλον το οποίο ζει ,μεγαλώνει, εξελίσσεται και επιβιώνει, αναπτύσσει διαφορετικά τις ισορροπίες του με βάση εμπειρίες και λάθη.Μα πόσο σημαντικός είναι ο παράγοντας της δικής του αντιμετώπισης και διαχείρισης τόσο των εμπειριών αυτών όσο και των σφαλμάτων;Άλλοι θα πουν πως μόνο το δικό του χέρι μπορεί να σχεδιάσει την πορεία του, πως κανείς άλλος πέρα απο εκείνον δε μπορεί να ανασκευάσει τις συνέπειες κάθε του πράξης και να τις κάνει καλύτερες και πιο βολικές. Κι άλλοι θα καλέσουν τη μοίρα ,το γραφτό ,το πεπρωμένο, να τραβήξει τη γραμμή, που ο άνθρωπος αυτός θα ακολουθήσει και να στερήσουν απο κείνον κάθε δικαίωμα και δυνατότητα να περάσει τα όρια της.Έτσι προσπαθούμε να εντοπίσουμε,τί είναι άραγε αυτό που μας κάνει άλλοτε να νιώθουμε πως βρήκαμε το κοκκαλάκι της νυχτερίδας κι άλλοτε πάλι να αναρωτιόμαστε πόσες μαύρες γάτες στέκονταν στη σκάλα κάτω από την οποία περάσαμε τη στιγμή ο καθρέφτης έπεφτε απο τα χέρια μας.Τί είναι τελικά αυτό που μας εμπλέκει σε αναπάντεχα όμορφες καταστάσεις ή σε αδιέξοδα που,όπως και να 'χει, γεμίζουν τη ζωή μας με στιγμές ,ανθρώπους και αναμνήσεις ικανές για να τις νοσταλγούμε; Η αιώνια απορία του ανθρώπου για το πεπρωμένο και τα καλά ή άσχημα που μας επιφυλάσσει. Ακόμα κι εγώ, μέσα από τον άθεράπευτο -σε κάποια θέματα-ρεαλισμό και τη δυσπιστία που με διακρίνει, είναι φορές και καταστάσεις που με κάνουν να σκέφτομαι “Ε ,όχι δε μπορεί! Αυτό ήταν μοιραίο να γίνει”.Μα σκέφτομαι αυτό ,που ένας αγαπημένος μου άνθρωπος ,απάντησε όταν ρώτησα αν όλα γίνονται τυχαία , “δε νομίζω πως θα άλλαζε κάτι αν πέρναμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα, ίσως πρέπει να προσέχουμε περισσότερο την ερώτηση που κάνουμε παρά την απάντηση που περιμένουμε να πάρουμε” και συνειδητοποιώ πόση αλήθεια κρύβει μέσα της μια τόσο απλή φράση. Ένα ερώτημα στο οποίο δε θα πάρουμε, ίσως ,ποτέ απάντηση -μπορεί από μόνο του να επηρεάσει τη ζωή μας με τον πιο εύκολο τρόπο.Αρκεί να σκεφτούμε αυτή καθεαυτή την ερώτηση και το λόγο που μας έκανε να ανατρέξουμε σ'αυτή. Τότε θα συνειδητοποιήσουμε πως αποκτήσαμε ,για παράδειγμα, μια γνωριμία,έναν έρωτα, μια φιλία, που μας έκανε να αναρωτιόμαστε αν οφείλεται καθαρά στην καλή μας τύχη. Επομένως υπάρχει εκεί έξω ένας άνθρωπος ο οποίος μας κάνει να νιώθουμε τυχεροί που ο δρόμος του διασταυρώθηκε με το δικό μας. Παύει έτσι να είναι σημαντικό το πώς ή το γιατί συνέβη. Σημασία έχει, πια ,το γεγονός.

Να 'χε χρώμα η μοναξιά

Κάπου διάβασα πως «Ο αριθμός των εν ζωή ανθρώπων πάνω στη Γη σήμερα είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό όλων των νεκρών ανθρώπων στα χρονικά.»*! Τρομακτικό! Όχι, δε σκέφτομαι ότι η γη σε λίγο δε θα μας χωράει , ούτε (αν και θα έπρεπε) ότι δε φτάνουν τα τρόφιμα για όλους μας. Απλά, δε μπορεί να χωρέσει ο νους μου πως σε έναν κόσμο με τόσες ζωντανές ψυχές, κάποιος μπορεί να νιώθει ,αυτό που λέμε, «μοναξιά». Η μοναξιά με τα χίλια πρόσωπα. Γι' άλλους, έχει το μαύρο χρώμα της θλίψης και γι' άλλους το λευκό της γαλήνης. Δε μιλώ για εκείνους που επέλεξαν να είναι μόνοι, που άφησαν τον σκληρό μας κόσμο για να δημιουργήσουν ένα δικό τους, πιο αγνό και ήσυχο. Αναφέρομαι σ' εκείνους ,που η μοναξιά επέλεξε. Άνθρωποι που περπατούν στο Σύνταγμα ή την πλατεία Αριστοτέλους και γ' αυτούς, κανείς δεν υπάρχει τριγύρω. Άνθρωποι που περνούν δίπλα μου -και δίπλα σου- και δε μας βλέπουν. 'Η μήπως εμείς δεν τους βλέπουμε;; Όχι, δεν είναι μόνο εκείνος ο άκληρος παππούς, που μένει στο σπιτάκι στο λόφο και πιάνει κάθε μέρα το ίδιο παγκάκι στην πλατεία του χωριού. Μόνος μπορεί να νιώσει ο καθένας μας. Η σύντροφος του σκληρά εργαζόμενου κυρίου ή ο φίλος, που πίνουμε μαζί καφέ και κάνει προσπάθεια να γελάσει με τα αστεία μας. Δε χρειάζεται πολλή προσπάθεια για να καταλάβεις πως νιώθουν, αρκεί να ξέρεις να διαβάζεις το βλέμμα τους. Οι άνθρωποι προχωρούν , βιαστικοί, χωρίς να παρατηρούν τίποτα γύρω τους. Κι εσύ που τρέχεις για να προλάβεις τις εκπτώσεις, σκέφτηκες ποτέ να σταματήσεις για ένα λεπτό;; Να ρίξεις μια ματιά και να δεις τον άλλο κόσμο που ξεδιπλώνεται γύρω σου! Όχι αυτόν, που νομίζεις πως βλέπεις κάθε μέρα, αλλά εκείνον που αποφεύγεις να δεις. Δεν είναι ένας αυτός ο κόσμος τελικά. Είναι παράλληλοι κόσμοι, όπου άνθρωποι ζουν τη ζωή τους με ή χωρίς εμάς. Κάποιοι από αυτούς ζουν με τη μοναξιά τους. Ας τους δώσουμε εμείς την ευκαιρία να μας μιλήσουν, γιατί μπορεί η λύση που δε βλέπουν να είναι τόσο προφανής για μας! Ποτέ δεν ξέρεις, ίσως κάποτε χρειαστούμε κι εμείς μια τέτοια ευκαιρία.

Τα σύγχρονα "ΟΧΙ".

28η Οκτωβρίου 2011.Ένας εορτασμός αλλιώτικος απ'τους άλλους. Οι διαδηλώσεις κατάφεραν να επισκιάσουν ένα τόσο σημαντικό ,για τη χώρα τούτη ,γεγονός.Παρελάσεις που αναβλήθηκαν κι άλλες που έγιναν με εμβατήριο τις αποδοκιμασίες του θυμωμένου πλήθους."Ντροπή τους που βεβήλωσαν μια τέτοια μέρα", "Ντροπή τους που σταμάτησαν την παρέλαση". Αν η τηλεόραση έπαιζε στο σπίτι φράσεις σαν κι αυτές μονοπωλούσαν όλα τα δελτία.Για να σκεφτούμε λίγο καλύτερα. Ήταν 71 χρόνια πριν που οι Έλληνες του τότε έδωσαν ΤΗ ΖΩΗ τους κυρίες και κύριοι για να μείνει αυτή η χώρα ελεύθερη ,ανεξάρτητη και δυνατή. Δεν έδωσαν το σπίτι τους ή τα λεφτά τους, δεν έδωσαν την αξιοπρέπεια ή την υπερηφάνεια τους.Έδωσαν την ίδια τους τη ζωή. Ρίχτηκαν σε μάχη με μοναδική προοπτική αυτή του θανάτου γιατί πίστευαν πως αυτή η χώρα το αξίζει. Κι εμείς 71 χρόνια αργότερα ζούμε στη ,διασωθείσα απο τους κατακτητές του '40, χώρα έχοντας κάνει σχεδόν τα πάντα για να τη φτάσουμε στη σημερινή της εξαθλιωμένη μορφή.Γιατί πολύ απλά δεν υπήρξε κανένας άξιος απόγονος των μαχητών του '40 ,που να δώσει κάτι απο τον εαυτό του για να προστατέψει τη χώρα απο εμάς,τους πιο άγριους κατακτητές όλων. Ας αφήσουμε λοιπόν λίγο στην άκρη αυτή καθεαυτή την παρέλαση, που είναι αδιαμφισβήτητα ένας διαχρονικός και σεβαστός φόρος τιμής σε όλους εκείνους που χάθηκαν για την πατρίδα, κι ας αναλογιστούμε πόσα πράγματα συμβαίνουν καθημερινά, που κάθε άλλο παρά τιμούν αυτό το ένδοξο παρελθόν. Όχι φίλοι μου,δεν ήταν η παρέλαση το πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν πως χρόνια τώρα πάψαμε να είμαστε οι Έλληνες της πατρίδας και γίναμε οι Έλληνες του εαυτού μας. Άνθρωποι που δεν ξέρουν να μαθαίνουν απο την ιστορία ,μα φαίνεται να προσπαθούν να γράψουν στα βιβλία του 2040 μια ιστορία πιο άγρια και πιο θλιβερή απο τη σημερινή. Μια ιστορία που δε θα έχει να κάνει με άκρατο ηρωισμό, μα με στιγνή δειλία. Μια ιστορία για το πως μια χώρα εγκαταλείπεται απο τους ίδιους της τους πολίτες και παραδίδεται έτσι απλώχερα σε σύγχρονους δούρειους ίππους. Ντροπή δεν ήταν ,λοιπόν μια παρέλαση που δεν έγινε. Έχουν γίνει τουλάχιστον εβδομήντα και είναι πολλές εκείνες που ακολουθούν.Ντροπή δεν ήταν που άνθρωποι εξέφρσαν θυμό και δυσαρέσκεια, που νέοι γύρισαν την πλάτη στους επισήμους. Ντροπή ήταν και είναι πως οι ήρωες πρέπει να αρκεστούν σ'αυτή τη μια φορά το χρόνο για να δουν το έργο τους να ζωντανεύει και να λάβουν εύσημα για τη θυσία τους. Ντροπή είμαστε εμέις,οι σύγχρονοί τους, που δε μάθαμε ποτέ να μιμούμαστε τον ηρωισμό και την αυτοθυσία.Δε μάθαμε ποτέ να στερούμαστε και να θυσιάζουμε ,όχι τη ζωή μας ασφαλώς, αλλά ούτε λίγα απο τα περίσσεια αγαθά μας προκειμένου να σώσουμε τον τόπο μας απο τον εξευτελισμό.Μάθαμε μόνο να ζούμε για να λέμε τα σύγχρονα "ΟΧΙ". ΟΧΙ στην προσπάθεια, ΟΧΙ στις ιδέες, ΟΧΙ στους πολιτικούς,ΟΧΙ δεν φταιω σε τίποτα.Και λυπάμαι ειληκρινά. Γαιτί κανένας σύγχρονος Τσώρτσιλ δεν έιναι πια σε θέση να πει το αξιομνημόνευτο "Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες" . Γιατί δε μπορούμε ή δε θέλουμε να γίνουμε οι ήρωες της ιστορίας που θα 'ρθει. Και ,μέσα απο τη μεταβατική γενιά στην οποία ζω,μπορώ μονάχα να κάνω μια ευχή : Οι Έλληνες του αύριο να πολεμούν σαν τους ήρωες του χθες.

Αγώνας δρόμου.

 Ναι! βρέθηκες και πάλι στην αφετηρία. Πάνω στη γραμμή εκκίνησης.Δε νοίαζεσαι πια για την προηγούμενη ήττα.Απλά ετοιμάζεσαι για έναν ακόμη αγώνα δρόμου. Ένας νικητής κι πολλοί χαμένοι.Όλη σου τη ζωή ζεις περιμένοντας να κόψεις την κορδέλα του τερματισμού. Περιμένοντας να ακούσεις το όνομα σου απο τα μεγάφωνα και το πλήθος να χειροκροτάει εσένα που στάθηκες καλύτερος απο ένα μάτσο άλλους που περίμεναν το ίδιο! Είσαι εκεί που αρχίζουν όλα.Με τα μάτια κλειστά και το μυαλό συγκεντρωμένο στο στόχο σου.Είσαι στην αφετηρία.
 Πόσες φορές μπορείς να αντέξεις το γεγονός ,πως φτάνοντας στο τέρμα δεν βρίσκεις την αντίσταση της κορδέλας, αλλά ένα πλήθος που κοιτάζει εκείνον που τη διέσχισε πριν από σένα; Κανείς δε σε προσέχει πια ,κανείς δεν εκτιμάει όλη την προσπάθεια και τη θέλησή σου. Έχεις γίνει αόρατος.Καλύφθηκες απ'τους πανηγυρισμούς που ονειρεύτηκες για σένα.
 Ωραία.Συνάντησες άλλη μια ήττα. Και; Γιατί κλαις; Γιατί θυμώνεις; Με ποιόν; Με σένα που δεν είσαι καλύτερος απο εκέινον; Ή (ω τί αδικία) υπάρχει κάποιος εκεί έξω καλύτερός σου; Θα αστειεύεσαι βέβαια.
 Καλωσήρθες στον κόσμο όπου πάντα θα υπάρχει κάποιος καλύτερός σου και ,λυπάμαι, θα τον συναντάς συχνά! Είναι σκληρό και άδικο; Μπορεί.
 Η ζωή όμως έχει πολλές αφετηρίες.Και κάθε μία απο αυτές σου δίνει την ευκαιρία να ξεκινήσεις άλλον έναν αγώνα! Τί κάθεσαι; περισσότερες πιθανότητες  έχεις να νικήσεις αν συνεχίσεις να τρέχεις παρά καθισμένος στο σπίτι να κλαις τις ήττες σου. Πιάσε μια αφετηρία και ξεκίνα απο την αρχή. Η ζωή είναι πολύ μικρή (που λένε) για να μετράς τις ήττες. Γιατί πολύ απλά μία νίκη είναι αρκετή για να τις σβήσει.
 Τί λες; Ξεκινάμε;