Κάπου διάβασα πως «Ο αριθμός των εν ζωή ανθρώπων πάνω στη Γη σήμερα είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό όλων των νεκρών ανθρώπων στα χρονικά.»*! Τρομακτικό! Όχι, δε σκέφτομαι ότι η γη σε λίγο δε θα μας χωράει , ούτε (αν και θα έπρεπε) ότι δε φτάνουν τα τρόφιμα για όλους μας. Απλά, δε μπορεί να χωρέσει ο νους μου πως σε έναν κόσμο με τόσες ζωντανές ψυχές, κάποιος μπορεί να νιώθει ,αυτό που λέμε, «μοναξιά». Η μοναξιά με τα χίλια πρόσωπα. Γι' άλλους, έχει το μαύρο χρώμα της θλίψης και γι' άλλους το λευκό της γαλήνης. Δε μιλώ για εκείνους που επέλεξαν να είναι μόνοι, που άφησαν τον σκληρό μας κόσμο για να δημιουργήσουν ένα δικό τους, πιο αγνό και ήσυχο. Αναφέρομαι σ' εκείνους ,που η μοναξιά επέλεξε. Άνθρωποι που περπατούν στο Σύνταγμα ή την πλατεία Αριστοτέλους και γ' αυτούς, κανείς δεν υπάρχει τριγύρω. Άνθρωποι που περνούν δίπλα μου -και δίπλα σου- και δε μας βλέπουν. 'Η μήπως εμείς δεν τους βλέπουμε;; Όχι, δεν είναι μόνο εκείνος ο άκληρος παππούς, που μένει στο σπιτάκι στο λόφο και πιάνει κάθε μέρα το ίδιο παγκάκι στην πλατεία του χωριού. Μόνος μπορεί να νιώσει ο καθένας μας. Η σύντροφος του σκληρά εργαζόμενου κυρίου ή ο φίλος, που πίνουμε μαζί καφέ και κάνει προσπάθεια να γελάσει με τα αστεία μας. Δε χρειάζεται πολλή προσπάθεια για να καταλάβεις πως νιώθουν, αρκεί να ξέρεις να διαβάζεις το βλέμμα τους. Οι άνθρωποι προχωρούν , βιαστικοί, χωρίς να παρατηρούν τίποτα γύρω τους. Κι εσύ που τρέχεις για να προλάβεις τις εκπτώσεις, σκέφτηκες ποτέ να σταματήσεις για ένα λεπτό;; Να ρίξεις μια ματιά και να δεις τον άλλο κόσμο που ξεδιπλώνεται γύρω σου! Όχι αυτόν, που νομίζεις πως βλέπεις κάθε μέρα, αλλά εκείνον που αποφεύγεις να δεις. Δεν είναι ένας αυτός ο κόσμος τελικά. Είναι παράλληλοι κόσμοι, όπου άνθρωποι ζουν τη ζωή τους με ή χωρίς εμάς. Κάποιοι από αυτούς ζουν με τη μοναξιά τους. Ας τους δώσουμε εμείς την ευκαιρία να μας μιλήσουν, γιατί μπορεί η λύση που δε βλέπουν να είναι τόσο προφανής για μας! Ποτέ δεν ξέρεις, ίσως κάποτε χρειαστούμε κι εμείς μια τέτοια ευκαιρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου