Τα σύγχρονα "ΟΧΙ".

28η Οκτωβρίου 2011.Ένας εορτασμός αλλιώτικος απ'τους άλλους. Οι διαδηλώσεις κατάφεραν να επισκιάσουν ένα τόσο σημαντικό ,για τη χώρα τούτη ,γεγονός.Παρελάσεις που αναβλήθηκαν κι άλλες που έγιναν με εμβατήριο τις αποδοκιμασίες του θυμωμένου πλήθους."Ντροπή τους που βεβήλωσαν μια τέτοια μέρα", "Ντροπή τους που σταμάτησαν την παρέλαση". Αν η τηλεόραση έπαιζε στο σπίτι φράσεις σαν κι αυτές μονοπωλούσαν όλα τα δελτία.Για να σκεφτούμε λίγο καλύτερα. Ήταν 71 χρόνια πριν που οι Έλληνες του τότε έδωσαν ΤΗ ΖΩΗ τους κυρίες και κύριοι για να μείνει αυτή η χώρα ελεύθερη ,ανεξάρτητη και δυνατή. Δεν έδωσαν το σπίτι τους ή τα λεφτά τους, δεν έδωσαν την αξιοπρέπεια ή την υπερηφάνεια τους.Έδωσαν την ίδια τους τη ζωή. Ρίχτηκαν σε μάχη με μοναδική προοπτική αυτή του θανάτου γιατί πίστευαν πως αυτή η χώρα το αξίζει. Κι εμείς 71 χρόνια αργότερα ζούμε στη ,διασωθείσα απο τους κατακτητές του '40, χώρα έχοντας κάνει σχεδόν τα πάντα για να τη φτάσουμε στη σημερινή της εξαθλιωμένη μορφή.Γιατί πολύ απλά δεν υπήρξε κανένας άξιος απόγονος των μαχητών του '40 ,που να δώσει κάτι απο τον εαυτό του για να προστατέψει τη χώρα απο εμάς,τους πιο άγριους κατακτητές όλων. Ας αφήσουμε λοιπόν λίγο στην άκρη αυτή καθεαυτή την παρέλαση, που είναι αδιαμφισβήτητα ένας διαχρονικός και σεβαστός φόρος τιμής σε όλους εκείνους που χάθηκαν για την πατρίδα, κι ας αναλογιστούμε πόσα πράγματα συμβαίνουν καθημερινά, που κάθε άλλο παρά τιμούν αυτό το ένδοξο παρελθόν. Όχι φίλοι μου,δεν ήταν η παρέλαση το πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν πως χρόνια τώρα πάψαμε να είμαστε οι Έλληνες της πατρίδας και γίναμε οι Έλληνες του εαυτού μας. Άνθρωποι που δεν ξέρουν να μαθαίνουν απο την ιστορία ,μα φαίνεται να προσπαθούν να γράψουν στα βιβλία του 2040 μια ιστορία πιο άγρια και πιο θλιβερή απο τη σημερινή. Μια ιστορία που δε θα έχει να κάνει με άκρατο ηρωισμό, μα με στιγνή δειλία. Μια ιστορία για το πως μια χώρα εγκαταλείπεται απο τους ίδιους της τους πολίτες και παραδίδεται έτσι απλώχερα σε σύγχρονους δούρειους ίππους. Ντροπή δεν ήταν ,λοιπόν μια παρέλαση που δεν έγινε. Έχουν γίνει τουλάχιστον εβδομήντα και είναι πολλές εκείνες που ακολουθούν.Ντροπή δεν ήταν που άνθρωποι εξέφρσαν θυμό και δυσαρέσκεια, που νέοι γύρισαν την πλάτη στους επισήμους. Ντροπή ήταν και είναι πως οι ήρωες πρέπει να αρκεστούν σ'αυτή τη μια φορά το χρόνο για να δουν το έργο τους να ζωντανεύει και να λάβουν εύσημα για τη θυσία τους. Ντροπή είμαστε εμέις,οι σύγχρονοί τους, που δε μάθαμε ποτέ να μιμούμαστε τον ηρωισμό και την αυτοθυσία.Δε μάθαμε ποτέ να στερούμαστε και να θυσιάζουμε ,όχι τη ζωή μας ασφαλώς, αλλά ούτε λίγα απο τα περίσσεια αγαθά μας προκειμένου να σώσουμε τον τόπο μας απο τον εξευτελισμό.Μάθαμε μόνο να ζούμε για να λέμε τα σύγχρονα "ΟΧΙ". ΟΧΙ στην προσπάθεια, ΟΧΙ στις ιδέες, ΟΧΙ στους πολιτικούς,ΟΧΙ δεν φταιω σε τίποτα.Και λυπάμαι ειληκρινά. Γαιτί κανένας σύγχρονος Τσώρτσιλ δεν έιναι πια σε θέση να πει το αξιομνημόνευτο "Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες" . Γιατί δε μπορούμε ή δε θέλουμε να γίνουμε οι ήρωες της ιστορίας που θα 'ρθει. Και ,μέσα απο τη μεταβατική γενιά στην οποία ζω,μπορώ μονάχα να κάνω μια ευχή : Οι Έλληνες του αύριο να πολεμούν σαν τους ήρωες του χθες.